ریسمان قسم

ریسمان قسم

درباره نویسنده مریم جاری:

مریم جاری نویسنده کتاب ریسمان قسم، متولد 1362 است.

درباره کتاب ریسمان قسم:

داستان در دوره‌ای هفت ساله زندگی دختری به نام «پریسان» را روایت می‌کند که سری پرشور دارد و با پدر و نامادری مهربانش زندگی می‌کند. پایبندی به عهدی که ناگزیر با پدرش بسته مسیر زندگی‌اش را به سمت گرگان و روستای اجدادی‌اش سوق می‌دهد. در این میان حضور برادر نامادری‌اش «سهند» که از سالیان دور، دل در گرو پریسان داشته سبب می‌شود شرایط آن‌طورکه او پیش‌بینی می‌کرده پیش نرود. و پریسان از ترس آن‌که احساس، پایش را میخکوب روستا کند و از آن‌چه در سر می‌پروراند غافل شود، برای اولین بار از اعتماد پدر سوءاستفاده می‌کند و با زیر پا گذاشتن عهدی که با او بسته، این بار بر قسمی دروغین پافشاری می‌کند و به سبب آن مسیر زندگی‌اش سمت و سوی دیگری می‌گیرد.
نویسنده در قالب این داستان به مضامینی چون تفاوت فرهنگی و اجتماعی، هنجارشکنی در ازدواج و تأثیر آن بر روابط خانوادگی پرداخته.

قسمتی از کتاب ریسمان قسم:

به کجا چنین شتابان؟ اندکی درنگ ،کن یا اگر میتوانی آهسته تر بگذر با تو هستم روزگار من در گذر طوفانیات جامانده‌ها دارم کمی درنگ کن.

فغان از گردش بی‌رحم تو، که دگر بار پای مرا به این خطه کشانده؛ به خاک زیبایی که شگونی نداشته برای من مزرعه‌ی گلزا را می‌گویم همان زمینی که سالهاست آبستن خاطراتم مانده. اکنون که میان خوشه‌هایش پرسه میزنم روزهای رفته هم در ذهنم جولان گرفته‌اند تو خوب می‌دانی من روزگاری که در این مزرعه گذرانده‌ام را ثانیه به ثانیه به یاد دارم حتی شمار قدم‌هایم را آخر مگر می‌شود خاکی که دفینه‌ی عشق بی‌مثالی شده را فراموش کرد؟!… مگر می‌شود سایه‌ها را ندید و اولین‌ها را از خاطر زدود؟!… مگر می‌شود؟!

هیاهوی عجیبی ست میان کلزاها… نسیم میپیچد و نام آشنایی در گوشم نجوا می.شود همه چیز این جا رنگ و بوی دیگری دارد؛ حتی نوازش باد صبایش که کم ندارد از سیلی روزگار لمس این خوشه‌ها برایم تداعی گر لحظه ایست که عقل به پای قلبم زانو زد و دلم لرزید لرزید به نگاهی و فروپاشید به کلامی فروپاشید و ترس از رسواییاش پایم را برید برید از دیار مادری… دریغا از این گریز!

حال که چندیست شکسته بالم و تلخی سقوط را چشیده‌ام دائم از خود می‌پرسم عشق در خاک خفته چند؟!… شوق پرواز و شهد وصال چند؟ می‌پرسم تا بدانم بهای روزهای رفته را کوله بار مرا میبینی روزگار؟!…. پس نگذر و به جبران جامانده‌هایم کمی دست نگه دار.