یلدای دلواپسی

یلدای دلواپسی

ملاقه را در دیگ چرخاندم و با تمام وجود بو کشیدم. مشامم پر شد از بویی خوش. همیشه بوی سبزی آش توی دلم یک شور و حال خاص به راه می انداخت، یک حس تازگی توی دلم مینشست و خوب بودن زندگی در وجودم جریان پیدا می کرد. خانم توکل لبخندی زد و گفت: بوش خیلی خوبه، منم دوست دارم. دستت درد نکنه، سبزی رو هم خوب خرد کردی آفرین.

خانم توکل مهربان ترین همسایه ای بود که تا به حال دیده بودم. در طول این سه سال که وظیفه ی سبزی خرد کردن به من سپرده شده بود همین جمله را تکرار می کرد و به من انرژی میداد که کارم بی نقص بوده. میدانست چه قدر اصرار کرده بودم که مادر خرد کردن سبزی آش را به من بسپارد. عاشق صدای خرد شدن سبزی زیر چاقو بودم و بوی خوشش.

محله ی ما شرق شهر قرار داشت و من به همه چیزش عادت کرده بودم. همسایه ها را به چشم عضوی از خانواده میدیدم. هرسال مثل امروز سر نذری آش همه به کمک می آمدند…