پردیس

پردیس

قدم هایم سست بود. مثل این که روی ابرها قدم می زدم و اصلا حال خودم رو نمی فهمیدم. دل توی دلم نبود. هم به خودم می بالیدم و هم یک کمی دلهره داشتم. با خودم فکر کردم، یعنی من خواب نیستم، بیدارم، یعنی واقعا می تونم نیاز اسفندیاری رو از نزدیک ببینم و باهاش صحبت کنم. برام کمی دور از ذهن بود. توی افکار خودم غرق بودم تا این که بالاخره به پلاک چهارده رسیدم. نگاهی به در انداختم. در بزرگ پارکینگی ای بود که با کله دو شیر بزرگ تزیین شده بود. نگاهی به کاغذ توی دستم انداختم و دوباره آدرس رو چک کردم. وقتی مطمئن شدم آدرس رو درست اومدم، زنگ در رو فشار دادم و منتظر ماندم. خیلی طول نکشید که در باز شد و من وارد باغ بزرگی شدم که از بزرگی بی شباهت به پارک های عمومی نبود.

جلوی در ورودی راهی سنگ فرش شده با سنگ های سفید مرمر و دو طرف گل کاری و کمی دورتر درخت کاری شده بود. سمت راست باغ یه استخر بزرگ با آبی زلال بود و در طرف دیگه یه آلاچیق چوبی و خیلی قشنگ. اونقدر قشنگ بود که همین طور هاج و واج و مبهوت نگاه می کردم. همین طور که محو تماشا بودم مردی به طرفم اومد و سلام کرد…