یشتها
درباره نویسنده ابراهیم پورداوود:
ابراهیم پورداوود نویسنده کتاب یشتها، زادهٔ ۲۰ بهمن ۱۲۶۴در رشت و درگذشته ی ۲۶ آبان ۱۳۴۷در تهران، ایران‌شناس معاصر، اوستاشناس، نخستین مترجم فارسی اوستا و استاد فرهنگ ایران باستان و زبان اوستایی در دانشگاه تهران بود. در پنج یا شش سالگی به مکتب میرزا محمدعلی رفت که محل آن اکنون آرامگاه پدر و برادران و خود اوست. سپس تحصیلات مقدماتی فارسی و عربی را در مدرسه حاجی حسن رشت به مدیریت سید عبدالرحیم خلخالی انجام داد. زمانی که در مدرسهٔ حاجی‌میرزاحسن در سلک طلاب درس می‌آموخت، به مرثیه‌گویی پرداخت و دوستانش به وی تخلص «لسان» دادند. در ۱۲۸۴ ش، در ۲۰ سالگی، به همراه برادر و استادش عبدالرحیم خلخالی به تهران رفت و به آموختن طب قدیم پرداخت و از محضر محمدحسین‌خان سلطان‌الفلاسفه بهره برد.
در سال ۱۲۸۷ از راه قم، سلطان‌آباد (اراک امروزی)، کرمانشاه، بغداد و حلب به لبنان رفت. در بیروت در مدرسهٔ لوئیک به فراگرفتن زبان و ادبیات فرانسه پرداخت و در همان‌جا نام پورداوود را بر خود نهاد. پس از دو سال و نیم اقامت در بیروت برای دیدار خانواده به رشت بازگشت و پس از مدتی در شهریور ۱۲۸۹ راهی فرانسه شد. در همان‌جا بود که با سید محمدعلی جمالزاده آشنا شد. سپس به ایران بازگشت و پس از اقامتی کوتاه در رشت، در رمضان ۱۳۲۸، از راه باکو و وین به فرانسه رهسپار شد و نخست در دبیرستان شهر بووه نام‌نویسی و خود را برای ورود به دانشکده حقوق آماده کرد، آنگاه در رشته حقوق دانشگاه پاریس به تحصیل پرداخت و از محضر درس شارل ژید و پلانول استفاده کرد.
درباره کتاب یشتها:
یَشت از نظر لغوی هم ریشه با کلمهٔ یسن است و معنی تحت‌اللفظی آن نیز پرستش و نیایش است. یشتها سرودهایی هستند که عموماً به ستایش خدایان قدیم ایرانی مانند مهر، ناهید و تیشتر و غیره اختصاص دارند. همهٔ یشتها از نظر قدمت یکسان نیستند.
در اوستا یشت، نام بخشی از کتابِ اوستا، کتاب دینی زرتشتیان است. یشتن در زبانِ پهلوی، بمعنای ستودن و عبادت کردن است. در اوستا، ۲۱ یشت و به نام‌های گونه‌گون وجود دارد و در آنها عناصرِ مهم از دیدگاهِ مزدیسنا ستوده می‌شوند.
هر یک از یشت‌های بزرگ در نسخه‌های خطی به بخش‌هایی تقسیم می‌گردد که اصطلاحاً کرده نامیده می‌شوند. لازم به تذکر است که تقسیم‌بندی هر یشت به بندها که در چاپ‌های کنونی اوستا معمول است، در نسخه‌های خطی دیده نمی‌شود و یک روش ابداعی است که توسط دانشمندان اوستاشناس عصر حاضر و به منظور سهولت استفاده و ارجاع به وجود آمده‌است. گرشویچ تاریخ سرایش آنها را حدود سال‌های ۴۳۰ تا ۴۲۰ پ.م می‌داند.
بویس دربارۀ جایگاه چنین ایزدهایی گفته است: «از آن جا که آفرینش او (اهورامزدا) در برگیرنده همۀ خدایان بخشندۀ دون پایه تر است، آنان، یَزَتَه‌های دین زرتشتی، را احتمالاً نمی توان به درستی «خدا» دانست؛ زیرا این واژه موجودات آسمانی و مستقل مشرکان را تداعی می‌کند…. از سوی دیگر، منشأ بیشتر یزته‌ها در مقام خدایان مشرکان و جایگاه آنها در مقام موجوداتی که بشخصه شایان پرستش هستند، آنان را فراتر از فرشتگان قرار می‌دهد که در ادیان یک خدایی واسطۀ بین انسان و خدا به‌شمار می روند.»
نام یشت در کتاب اوستا به صورت «یشتی» (yasti) همریشه و هم معنای «یسنه» به معنای پرستش ایزدان با خواندن نیایش‌ها و برگزار کردن آیین فدیه آمده‌است. بخشی از اوستا که در ستایش ایزدان است یشتها نامیده می‌شود. یشتها را به دو دسته: یشت‌های بزرگ و کوچک تقسیم می‌کنند. هر یک از یشت‌های بزرگ دارای چندین فصل است که آنها را «کرده» می‌گویند. از میان یشت‌های ۲۱ گانه، یشت‌های زیر در زمرهٔ گروه یشت‌های بزرگ: ۱۶ ،۱۵ ،۱۴ ،۱۳ ،۱۱ ،۱۰ ،۹ ،۸ ،۵ ،۱۹ و آنچه می‌ماند، در شمار یشت‌های کوچک قرار دارند.
قسمتی از کتاب یشتها:
اوستا مرکب است از پنج کتاب یا جزو اول يسنا که مهمترین قسمت کتاب مقدس است و دارای ۷۲ فصل یا (ها) میباشد پنج گانها جزو آن است دوم ویسپرد مجموعه ایست از ملحقات بسنا که از برای مراسم دینی ترتیب داده شده است و آن مشتمل است بر ۲۶ فصل با ( کرده) سوم وندیداد که مطالب عمده آن راجع بقوانين مذهی است هر يك از ۲۲ فصل آن را يك ( فرگرد) گویند چهارم پشت که موضوع این کتاب است از آن مفصل تر صحبت خواهیم داشت پنجم خورده اوستا با خرده اوستا که از برای نماز و ادعیه اوقات روز و ایام متبرکه سال و اعیاد مذهبي وغيره ترتیب داده شده است.
مندرجات خورده اوستا مثل سایر جزوات اوستا محدود بدی نیست بسا از نسخ خطی قدیم دارای ادعیه ایست که نسخه دیگر نیست همچنین قاعده‌ای ندارد که چند تا از پشتها باید در جزو آن باشد ولی بدون استثنا تمام نسخ دارای هرمزد پشت و سروش پشت میباشد و با هم کلیه یشتها را جزو خورده اوستا میشمرند که بنا بر این کلیه اوستا مرکب از چهار کتاب میباشد اینك یشت که پس از گاتها و هفت ها قد. مترین قسمت اوستا و سرچشمه يك رشته معلومات بسیار نفیسی است راجع بایران قدیم کلمه پشت در اوستا پشتى آمده و از ماد؛ کلمه یسناست و در معنی هم با آن یکی است یعنی م ی ستایش و نیایش و پرستش و فدیه یشتن در پهلوي .معنی ستودن و عبادت کردن و فدیه آوردن است پشتی .معنی مذکور در خود اوستا مکررا استعمال شده از آن جمله است در فقره 56 از رام پشت بشتر…
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.