شیدای ماه

زندگی به هر حال ادامه داشت! فکر کرد شاید خودش روزی زودتر از هومن از دنیا برود، شاید هم بتوانند سال‌های بیشتری از مردم عادی زندگی کنند، اما کیفیتی که احساسشان داشت را چه کسی می‌توانست داشته باشد؟ می‌خواست خوشحال باشد دیگر، می‌خواست عروس شود، بچه داشته باشند و خوشبخت شود. یا اصلا، هیچکدام، فقط دست‌هایشان که در هم گره می‌خوردند و بوسه‌ایی روی سر، عطری که در تنش بپیچد و لب‌های که فقط به نیت دوست داشتنش ببوسند، چه اهمیتی داشتند کل دنیا، کل آدم‌ها ، فتواها و سپیدی و سیاهی ازدواجی که داشتند؟ آنچه روزگار بر سرش کوبیده بود، گرچه پتک بود، اما بنظرش جنسی شبیه نمک داشت، گاهی می‌سوزاند ولی درمان می‌کرد، زخم‌هایش را می‌شست و می‌گذاشت بعد از کشیدن رنجش، بتواند بایستند. اما آن روز همه چیز تمام شده بود. خوشبختی به آخرین درصدش رسیده بود.