زنگار

زنگار

درباره نویسندگان سارینا مرادی و نسترن خدابنده:

سارینا مرادی نویسنده کتاب زنگار، متولد  1374 است.

نسترن خدابنده نویسنده کتاب زنگار، متولد  1369 است.

درباره کتاب زنگار:

داستانِ نامه‌ای سربه‌مهر است که مسبب دعوای میان «پروا پناهی» و «آناهید مشفق» می‌شود؛ نامه‌ای که پروای سرکش را محکوم به قتل بهترین دوستش می‌کند و او را تا پای چوبه‌دار می‌کشاند! حال باید در کنار سرگذشت «پروا»، با «جاوید مشفق» که داغ‌دیدهٔ خواهر جوان‌مرگش است، همراه شد تا دید، آیا نوری بر مسیر سیاهی‌های سایه‌کشیده بر سر زندگی‌شان تابیده خواهد شد با خیر!

«زنگار» از اشتباهات و خلأهای دوران نوجوانی و همچنین رفتارهای ناهنجار روانی‌‌ای سخن به میان آورده‌ تا نشان دهد خشم و خشونت‌های حاکی از آن، چه تبعات جبران‌ناپذیری را به بار می‌آورد؛ تبعاتی که بنیاد خانواده‌ها را نابود می‌سازد، پناه و دوستی‌ها را به قهرا می‌کشاند، کینه‌ها را پرورش می‌دهد و حسرت‌ها را بر‌جا می‌گذارد.

نویسندگان، داستانی با قلمی روان و خوش‌خوان خلق کرده‌اند تا هم‌پای شخصیت‌ها، در فضای آموزنده آن تأمل‌ و ساعت‌ها به رفتارهای خودآگاه و ناخوداگاه‌مان فکر کنیم.

شخصیت پردازی‌‌ها و فضاسازی، با توجه حجم کتاب، به‌خوبی و به‌اندازه پرداخت شده‌اند؛ گرچه گاهی رفتارهای جاوید آرمانی می‌شد، اما چون خللی در سیر‌ِ منطقی داستان ایجاد نمی‌کند، در دستهٔ شخصیت‌های قابل‌قبول قرار می‌گرفت.

نکتهٔ مثبت دیگری که می‌توان به آن اشاره کرد، یک‌دستی قلم نویسندگان است که به زیبایی در کنار هم قرار‌ گرفته‌ و خوانش کتاب را برای مخاطب خسته‌کننده نکرده‌است.

زنگار، قصه‌ای عاشقانه_اجتماعی با تم روانشناسی است که با تعلیق مناسبش، ممکن است ساعاتی احساسات شما را برانگیزد؛ اگر به رمان‌هایی در دستهٔ احساسی علاقه‌مندید، این کتاب گزینه مناسبی برای شماست!

قسمتی از کتاب زنگار:

سکوت می‌کند.
در چشمانم دنبال چیزی می‌گردد.
چیزی که پشت هفت در بسته پنهانش کرده بودم و حالا از دستم در رفته است.
دو دستم را دو طرف گونه‌اش می‌گذارم و در حالی‌که صورتش را قاب کرده‌ام، در حالی که نفس‌های‌مان با هم یکی شده و چشمان‌مان راه گریزی از هم ندارند، بی‌اراده زمزمه می‌کنم:
-من برای تو تا تهش می‌رم، شک نکن.
به خودم می‌آیم. تازه می‌فهمم تقریبا، بی‌اراده به او اعتراف کرده‌ام، به خودم هم!
آب دهانم را فرو می‌دهم و با سرعت دستم را عقب می‌کشم.
پشتش می‌روم و آرام به جلو هلش می‌دهم و با تغییرلحنی که برای رد‌گم‌کنی است می‌گویم:
-حالا برو انقدر گیر نده، زندگی رو هم زهر همه‌مون نکن.