حیثیت

روی دلش مانده بود این که عادل حتی یک لحظه هم این راه رفته را، این قضاوت تمام شده را، برنگشته بود و برهم نمی‌گشت. البته حق هم میداد. به برادرانه‌های عادل و غیرتش حق میداد. برای برادری که راز مگوی دل رفیقش را می‌دانست، چه دلیلی قانع کننده‌تر و بهتر از کینه‌ی داریوش می‌توانست باشد؟ آن هم کینه‌ای که از سر عشق و خواستن بود؛ که عشق، همان جور که می‌تواند مهر و محبت را شدت بدهد، قادر است قدرت کینه را هم صدبرابر کند و همه چیز، همه‌ی رابطه‌ها و نزدیکی‌ها را بشوید و ببرد.