رمان

خنده‌ی بلند و شادی کردم...شادتر از هر زمان دیگه‌ای... سال‌های زیادی از سربالایی پر از خاک و سنگلاخی رد شده بودیم. عرق‌ریزان و خسته... و حالا سرپائینی این زندگی دقیقا بین گل‌های کاغذی بنفش رنگ شروع شده بود...به رنگ گل‌هایی که سال‌های کودکی و نوجوونی ما رو شاهد بودن... صورتم را با دست‌هایش گرفت، محکم و پر اطمینان... انگار اون...

زندگی داشت راه خودش را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفت و ما را هم با خود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد. هرچند همیشه روی دور بود و این ما بودیم که گاهی از مدارش خارج می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شدیم. چه خوب که رها نشده بودیم که با همه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی سختی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و تلخی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها هنوز دست‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایمان را ول نکرده بود. میان این گردش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، در این رفت و آمدها عوض شده بودیم همه‌‌‌‌‌‌‌‌‌مان تغییر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردیم...

همه‌ی انسانها شبيه به هم زندگی نمی‌کنند. یکی بازیگر نقشی است که خودش انتخاب می‌کند و دیگری بازیگر نقشی می‌شود که بقیه از او انتظار دارند! نهال هویدا دختر بلند نظر و بی‌پروایی است که با طبقه اجتماعی خود توانایی برقراری ارتباط ندارد. او برای نجات زندگی خودش و خانواده‌ی متعصبش، مسیر زندگیش را در دنیایی متفاوت با دنیای خود...

نگاهش از چشمانم گریخت. به کف زمین افتاد. از کفش تا لباسم و موهایم. فکر کردم غیر از خودش کسی نیست که توجهش اینگونه مرا به وجد آورد. انگار خدا تمام مواهبشو در تو جمع کرده و هیچی رو ازت دریغ نکرده. انقدر در این جمله هیجان جمع شده بود که آدرنالین خونم را بالا برد.

سارا با ترس و لرز پرسيد: «شما سهراب سپهری هستين؟» جوان چند لحظه‌ای از تعجب دهانش باز ماند و گفت: «بله، من رو از کجا مي‌شناسی؟» سارا با هيجان پاسخ داد: «همه شما رو مي‌شناسن! يعني بعداً مي‌شناسن. بعداً شما به يکی از معروف‌ترين شاعرهای ايران تبديل مي‌شی. ديگه چيز بيش‌تری نمي‌تونم بگم. جز اينکه...» سارا ياد جشن تولد يازده‌سالگي‌اش...