آشیانه عقاب (حماسه تاریخی و انسانی)
فرهنگ ایران یكی دیگر از بزرگان خود را از دست داد. مردی كه بیش از نود سال زیست.زین العابدین مؤتمن سه شنبه ۱۳ خرداد ۱۲۹۳ در تهران متولد شد. فتحعلی خان صبای كاشانی ملك الشعرای فتحعلی شاه قاجار و برادرزاده اش صبور و نواده اش محمودخان ملك الشعرا اجداد پدری و مادری زین العابدین مؤتمن هستند. او در سال ۱۳۱۵ از كالج آمریكایی تهران (البرز فعلی) به اخذ دیپلم نایل آمد و بیش از نیم قرن را در همان دبیرستان به معلمی گذراند. ضمن تدریس از دانشكده ادبیات و دانشسرای عالی به اخذ درجه لیسانس زبان و ادب فارسی و انگلیسی و درجه BA از دوره عالی كالج آمریكایی توفیق یافت.از سال ۱۳۰۹ كه شانزده سالی بیش نداشت نوشتن رمان تاریخی «آشیانه عقاب» را آغاز كرد. این رمان از مهمترین رمان های تاریخی محسوب می شود كه ده ها نقد و بررسی به فارسی و دیگر زبان ها درباره اش نوشته اند. چاپ بیست و نهم آن سال گذشته در تهران منتشر شد.مؤتمن از نخستین استادان ادبیات فارسی است كه درباره صائب تبریزی، زندگی، روزگار، شعر و تاریخچه و ویژگی های سبك هندی بر مبنای آثار بازمانده صائب تحقیق كرده است و نتیجه پژوهش خود را در سال ۱۳۲۰ برای نخستین بار منتشر كرد. و سرانجام حاصل مجموعه تحقیقاتش را درباره صائب در كتاب جامعی در سال ۱۳۶۴ تحت عنوان «گهرهای راز از دریای اندیشه صائب» منتشر ساخت. كتاب بعدی مؤتمن «شعر و ادب فارسی» بود كه تحقیقی است انتقادی درباره اغراض شعر فارسی. این كتاب در سال انتشارش برنده جایزه بهترین كتاب شناخته شد.در سال ۱۳۳۳ برگزیده ای از شعرهای صائب را با عنوان «گلچین صائب» شامل ۲۴۴۵ بیت و ۱۸۵ موضوع به خط نستعلیق استاد كاوه منتشر كرد. در ۱۳۳۹ كتاب «تحول شعر فارسی» را كه دنباله و جلد دوم «شعر و ادب فارسی» است عرضه كرد كه این كتاب هم از طرف انجمن كتاب، بهترین كتاب سال اعلام شد.جنبه دیگر زندگی فرهنگی مؤتمن فعالیت روزنامه نگاری او است. از جوانی با روزنامه شفق سرخ همكاری می كرد و با نام های مستعار «ز م.» و «حاج لك لك» مطالبی منتشر می كرد. همچنین با نشریه «توفیق» و «جوانان ایران» كه مدتی سردبیر دومی نیز بوده فعالیت قلمی داشت.سال های طولانی و متوالی تدریس از مؤتمن استادی آگاه و مبرز ساخت. برای او هیچ جاذبه ای با تدریس برابری نمی كرد. موتمن در اسفند ۱۳۸۱ به درستی و بحق از مفاخر فرهنگی ایران دانسته شد و در روز دوشنبه ۲ آبان ۱۳۸۴ چند ساعت پس از بردن او به بیمارستان مهراد در ساعات اول بامداد از دنیا رفت.
داستان ما صبح جمعه یکی از روزهای سال ۴۷۴ هجری در اصفهان خانه خواجه سرور بازرگان که یکی از بازرگانان معروف اصفهان بودشروع می‌شود. خواجه سرور در حجره بزرگی و آراسته‌ای که مخصوص پذیرائی مهمانان و دوستانش بود نشسته و با شخص دیگری که هیئت ولباسش او را یکی از بزرگان معرفی می‌کرد بصحبت مشغول بود. پشت در مردی سیاه پوست و لاغر اندام که تقریبا بیست و پنج سال از عمرش می‌گذشت بطرف در خم شده و با کنجکاوی کودکانه‌ای بگفتگوی داخل گوش میداد و گاهگاهی لبخندی بر لبانش نقش می‌بست! این شخص غلام و زر خرید خواجه سرور بود و فیروز نام داشت. در همین هنگام دو نفر دیگر نزديك در خانه و در کنار باغچه مشجر به آهستگی قدم میزدند و با یکدیگر صحبت می‌کردند. یکی از این دو نفر جوانی بود با اندامی برازنده و سیمائی تابناك و دیگری مردی بود سیاه چرده و کشیده اندام و در عین حال نیرومند و ورزیده و در این موقع که ما بسروقت آنها میرویم بالحن شفقت باری به دوستش می‌گفت امیدوارم بتوانی موقعیت خود و مولای مرا درک کنی …
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.