هنر همه فریب است

هنر همه فریب است

درباره نویسنده جورج اورول:

جورج اورول (George Orwell) نویسنده کتابِ هنر همه فریب است، با نام اصلی اریک آرتور بلر، زاده‌ی ۲۵ ژوئن ۱۹۰۳ و درگذشته‌ی ۲۱ ژانویه ۱۹۵۰، داستان نویس، روزنامه نگار، منتقد ادبی و شاعر انگلیسی بود. او را بیشتر برای دو رمان سرشناس و پرفروشش، مزرعه‌ی حیوانات و ۱۹۸۴ می‌شناسند. این دو کتاب بر روی هم بیش از هر دو کتاب دیگری از یک نویسنده‌ی قرن بیستمی، فروش داشته‌اند. او همچنین با نقدهای پرشماری که بر کتاب‌ها می‌نوشت، بهترین وقایع نگار فرهنگ و ادب انگلیسی قرن شناخته می‌شود.

پدربزرگ او، توماس ریچارد آرتور بلر، یک روحانی بود. خود وی، خانواده‌اش را با دیدگاه طبقه‌ی اجتماعی و نه بر مبنای موقعیت موروثی توصیف می‌کند. جورج اورول، از اکتبر ۱۹۲۰ تا دسامبر ۱۹۲۷ میلادی، در پلیس سلطنتی هند در برمه خدمت می‌کرد. در آن دوران، برمه، استانی در هند بریتانیا بود. زندگی در محیطی طبقاتی در هند و انگلیس باعث نگاه ویژه‌ی او به پدیده‌ی فقر شد؛ موضوعی که مهم‌ترین عنصر رمان‌ها و نوشتارهای او را تشکیل می‌دهد. اورول به دلیل بیماری مزمن ریوی‌اش در بیمارستان بستری شد. او در همان بیمارستان با سونیا برونل ازدواج کرد.

از کتاب‌های پرفروش و پرطرفدار او می‌توان به «مزرعه حیوانات»، «1984»، «دختر کشیش»، «کتاب یا سیگار» و «روزهای برمه» اشاره کرد.

درباره کتاب هنر همه فریب است:

قسمتی از کتاب هنر همه فریب است:

نویسندگان می‌نویسند چون می‌خواهند خودشان را در برابر جهان توجیه کنند. مقالات اورول در این کتاب که آخرین تأملات او درباره جداسازی سیاست بشر از هنر بشر است، می‌تواند به‌عنوان راهنمایی برای شناخت اورول دهه‌ 1940 عمل کند. او از سر «ضرورت»، یک موضع فکری را انتخاب کرده بود، به نحوی از این موضع دفاع کرده بود که تا سال‌های سال، این موضع به چپ‌های ضد جنگِ ضد امپریالیست تحمیل می‌شود. او صادقانه مجموعه‌ای از نظرات بد سیاسی را برای خودش انتخاب کرده بود که از نظر خودش، کمترین شرارت را داشتند، مجموعه نظراتی که در چشم‌انداز طولانی تاریخ به جایگاه بهتری نرسیدند.

ولی عجب نویسنده‌ فوق‌العاده‌ای شد! صدایش (که اگر یک‌بار می‌شنیدید، مگر دیگر از سرتان خارج می‌شد؟) حس حقیقت را می‌داد، حتی وقتی حقیقت را نمی‌گفت. صدایی واضح و تیز ولی بی‌شتاب؛ اورول از این ترسی ندارد که خسته‌کننده شود، به همین دلیل هیچ‌وقت خسته‌کننده نمی‌شود. در سال 1937 توسط یک تک‌تیرانداز از ناحیه گلو تیر خورد. مردی بلندقامت، با بیش از یک متر و هشتاد سانتی‌متر قد، شبی در سنگر ایستاده بود و داشت برای هم‌رزمانش (آن‌طور که این سربازان یادشان مانده بود) از فاحشه‌خانه‌هایی می‌گفت که در پاریس دیده بود و در این لحظه گلوله با او برخورد کرد. گلوله از چند میلی‌متری مری او گذشته بود. او زنده ماند. ولی هم‌رزمانش می‌گفتند که صدای اورول تغییر کرده است. کمی صاف‌تر و خشک‌تر شده بود. بعضی از مردم می‌گفتند صدایش مخاطب را مشوش می‌کند.

صدای اورول در مقام یک نویسنده پیش از اسپانیا شکل گرفته بود ولی اسپانیا شوکی سنگین به او وارد کرد، نه از طریق جنگ یا جراحت، هرچند این‌ها هم تأثیرات خود را داشتند، بلکه از طریق کارزار فریب حساب‌شده‌ای که روزنامه‌ها هنگام برگشت او ترتیب دادند، با حمایت افرادی که به نظر می‌رسید از او بهتر می‌دانند.