چالش بازیگر

چالش بازیگر

درباره نویسنده اوتا هاگن:

اوتا هاگن (Uta Hagen) نویسنده کتاب چالش بازیگر، (۱۲ ژوئن ۱۹۱۹ – ۱۴ ژانویه ۲۰۰۴) یک بازیگر سینما، و هنرپیشه اهل آلمان بود. وی بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۲۰۰۱ میلادی فعالیت می‌کرد. او نقش مارتا در پریمرا در سال 1962 در برادوی “چه کسی می‌ترسد از ویرجینیا وولف” است؟ توسط ادوارد آلبی، که او را “یک بازیگر عمیقاً راستگو” نامید، را داشت. از آنجا که هاگن در لیست سیاه هالیوود قرار داشت، تا حدودی به دلیل ارتباط با پل رابرسون، فرصت‌های فیلم او کم شد و او کار خود را در تئاتر نیویورک متمرکز کرد.

درباره کتاب چالش بازیگر:

کتاب چالش بازیگر به دلایل بی‌شماری جذابیت ویژه ای دارد، اما مهمترین دلیل آن، مسئولیتی است که خانم هاگن در قبال خوانندگان کتاب قبلی‌اش یعنی به بازیگری احترام بگذارید احساس می‌کرد. او به این نتیجه رسیده بود که شیوه‌ای که در آن کتاب برای انتقال مطالبش انتخاب کرده، به اندازه کافی روشن و واضح نبوده و به همین دلیل، بعضی خوانندگان دچار سوء برداشت شده‌اند. به همین دلیل، کتاب چالش بازیگر را به رشته تحریر در آورد تا با ارائه توضیحات مفصل و مثال‌های بسیار، احتمال سوء برداشت‌های احتمالی را از بین ببرد.

این کتاب قبل از اینکه کتابی تخصصی درباره بازیگری باشد، کتابی است که هر کلمه‌اش، بیانگر احساس مسئولیت و وظیفه شناسی یک “معلم” است. نکته سنجی، درایت، بذله گویی، ایده آل گرایی، ژرف نگری و هوشمندی خانم هاگن در این کتاب، بیش از کتاب قبلی‌اش هویداست. تکنیک هاگن که یکی از هشت تکنیک برتر بازیگری در جهان است، در کتاب به بازیگری احترام بگذارید به تفصیل معرفی شده و در کتاب “چالش بازیگر”، رفع ابهام شده و به بلوغ خود می‌رسد.

قسمتی از کتاب چالش بازیگر:

اولین چیزی که یک بازیگر به آن نیاز دارد، استعداد است. استعداد در واژه‌نامه به این صورت تعریف شده است: “موهبت طبیعی و ذاتی هر شخص که ویژه یا خلاقه است.” من عقیده دارم که در مورد یک بازیگر، این موهبت‌ها شامل حساسیت و واکنش بسیار بالا به محرک‌های دیداری، شنوایی، لامسه، چشایی و بویایی، همچنین حساسیت بالا نسبت به دیگران، تحریک‌پذیری آسان در مواجهه با زیبایی و درد، داشتن تخیلی اوج گیرنده بدون از دست دادن تمرکز کامل بر واقعیت است.

زمانی که کسی از این موهبت‌ها بهره‌مند باشد، باید عشقی قوی و از بین نرفتنی نسبت به بازیگری داشته و همزمان، به بیان آنچه احساس می‌کند نیاز داشته باشد، در این صورت می‌تواند با کمک موهبت‌هایش، کاراکتری که قرار است روی صحنه جان بگیرد را کاملا درک کرده و با آن عجین شود. نیاز به بیان کردن احساسات را نباید با خودبینی یا نوعی ابراز وجود خودپسندانه‌ی “به من نگاه کنید! من اینجا هستم!” اشتباه گرفت، چیزی که متاسفانه در تئاتر بسیار شایع است. این حساسیت را حتی نباید با اختلالات روانی یا مظاهر شخصی آن اشتباه گرفت.