صحرای ویرانگر

نگاه امیرسام به جد پرتعشق بود. پشت دست دخترک را با تأملی محترمانه بوسید و دل صحرا لرزيد. نفسی که حبس کرده بود را بیرون داد. تردید جایش را به آرامش داد. یک بوسه چه کرد با دلش؟ یک نگاه چه کرد با آن همه نخوت بیهوده؟ گاهی با همدی قوی بودنت، جسور بودن و غرور خرج اراده کردنت، نیاز داری که در خلوت با آرزوها و خواسته‌هایت، زن هم باشی. زنانه ناز بریزی زیر پوست عواطف و عاشقی کنی. حس کنی با همه قدرت و ظرافت ذاتی که خدا مانند گوهری گران در وجود تو نهاده، باز هم دلت بخواهد یک آغوش به وسعت دستان پرقوت یک مرد، همه‌ی وجودت را در بر بگیرد و شانه‌اش را پناه جسم درمانده‌ی تو کند و غم را از دلت بستاند. مطمئن باشی که وقتی از همه‌ی دنیا بریده‌ای، یک گوشه از این اقیانوس بیکران، کسی هست که سرت را به سینه‌ی فراخش تکیه دهی و عطر آرامش را از وجود او بگیری و نفس بکشی. صدای امیرسام، صحرا را با یک لرز خفيف از اوهام و خیال بیرون کشید:

– حرفه‌ای بودن و یاد امیرت می‌دی؟

نگاه صحرا پر بود از هیجان. مملو از اعتماد. پر از حس زندگی. قلبش تند می زد. آسیمه و مشتاق. شاید حالا بهتر از هر وقت دیگری علت اين بپر بپر شدن‌های توی سینه‌اش را درک می کرد. همه‌ی اینها، به خاطر این مرد بود.