سیاهی

سیاهی

صدایی کنار گوش او موج می‌خورد. صدای داخل خزیدن سوز سرد از لابه‌لای درز در فلزی یا حرکت تندوتند شعله‌های آبی و نارنجی بخاری. شاید هم صدای قدم زدن‌های کسی درست پشت در. قدم‌هایی که روی زمین کشیده می‌شوند. بی‌هدف، بی‌مقصد پلک‌هایش می‌لغزند روی هم. رشته‌ی خوابش پاره نمی‌شود انگار. یک هوهوی دیگر، یک رقص شعله‌ی دیگر و یا یک قدم دیگر. تناش تکانی می‌خورد و پلک‌هایش در کسری از ثانیه باز می‌شوند. انگار که سطلی از آب یخ خالی شده باشد بر روی سرش. نیم خیز می‌شود روی تخت. صدای جیرجیر وحشتناک پیچ و مهره‌ی تخت را هم نمی‌شنود. دست می‌کشد روی گلویش؛ راه نفسش بسته است انگار.

پلک‌هایش را می‌فشارد روی هم، بازدم‌ش از ته گلو، هجوم می‌آورد به سمت لب‌هایش. سرفه پشت سرفه، یکی پس از دیگری. رها می‌شود روی تخت، چین پلک‌هایش را باز می‌کند. هنوز هم احساس خفگی دارد اما دستش را نگه می‌دارد روی گلو. انگار که می‌تواند سرفه‌هایش را در نطفه خفه کند. دندان‌هایش را می‌ساید روی هم و آب دهانش را با تمام قوا پایین می‌فرستد. سوزش ریزی را انتهای گلویش حس می‌کند. سرما خورده است!

قفل مژه‌هایش به آرامی باز می‌شوند و نور، با این که بی‌قدرت اتاق را در بر گرفته، اما چشم‌هایش را می‌زند. پلک‌هایش را چند باری می‌بندد و دوباره باز می‌کند. همه چیز میان نگاهش محو است. یک پرده از سوز هوا، میان اتاق می‌لرزد و شعله‌های بخاری باریکه‌ای از نور را روی دیوار روبه رو منعکس کرده‌اند. نگاهش می‌چرخد به سمت پنجره. پلک میزند، چند بار پشت هم. ساعت از دستش در رفته. نمیداند دم صبح است، هوا بارانی‌ست یا گرفتگی دم غروب است. حتی نمی‌داند کجاست. دوباره پلک میزند…