روانشناسی رانندگی
درباره نویسنده گراهام هول:
گراهام هول (David Diamond) نویسنده کتاب روانشناسی رانندگی، مدرس ارشد روانشناسی در دانشگاه ساسکس، انگلستان است.
درباره کتاب روانشناسی رانندگی:
گراهام هول، می‌گوید مرضی وجود دارد که هر سال تقریبا ۱/۲۵ میلیون‌نفر را می‌کشد و به حدود ۵۰ میلیون‌نفر دیگر هم آسیب می‌رساند؛ طوری‌که بیشترشان به ناتوانی‌هایی دچار می‌شوند که زندگی‌شان را دگرگون می‌کنند. این‌مرض، نهمین‌علت رایج مرگ در جهان است و علت اصلی مرگ جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله محسوب می‌شود. موضوع تاسف‌برانگیز هم این است که در بیشتر موارد قابل پیشگیری است. بیماری مورد اشاره گراهام هول، تصادف جاده‌ای نام دارد.
کتاب «روانشناسی رانندگی» درآمدی کوتاه بر پژوهش‌هایی روان‌شناختی است که به رانندگی مربوط‌اند. او می‌گوید در زمانه‌ای که «ماشین‌های بی‌راننده» بدل به واقعیت می‌شوند، روانشناسی رانندگی نشان می‌دهد رفتارها و تصمیمات انسانی چگونه هنوز می‌توانند در جاده سرنوشت‌ساز باشند.
این‌اثر، مقدمه‌ای است بر عوامل روان‌شناختی دخیل زمان رانندگی. این‌کتاب با کندوکاو در نقش خصلت‌های شخصیتی و کارکردهای شناختی مانند دقت در هنگام رانندگی، در پی این است که چرا در تصادف‌های جاده‌ای ایراد از خطای انسانی است، و چگونه می‌توان امنیت رانندگان را بهبود داد. گراهام هول همچنین تلاش کرده این‌حرف را از اعتبار بیندازد که مردها از زن‌ها «راننده‌ترند». او در کتاب خود به این‌نکته هم پرداخته که چرا برخی افراد آگاهانه در حین رانندگی از تلفن همراه استفاده می‌کنند یا مست و نشئه پشت فرمان می‌نشینند.
گراهام هول در کتاب خود به سوالات دیگری هم پاسخ داده که برخی از آنها عبارت‌اند از: سنمان که بالا می‌رود، راننده‌های بهتری می‌شویم یا بدتر؟ چرا هنگام رانندگی در رفتارهای پُرخطر زیاده‌روی می‌کنیم؟ آیا فناوری نقش انسان را در رانندگی کاملاً حذف خواهد کرد؟ و …
کتاب پیش‌رو ۷ فصل اصلی دارد که به‌ترتیب عبارت‌اند از «ادراک و توجه در رانندگی»، «رانندگی با حواس پرت»، «رانندگی، خطر و جوانی»، «تاثیر سن بر رانندگی»، «شخصیت و رانندگی»، «رانندگی با عملکرد ضعیف» و «آینده رانندگی».
قسمتی از کتاب روانشناسی رانندگی:
«اگر «رانندگان سالخورده» را در گوگل جستجو کنید، گلایه‌های بی‌شماری دربارهٔ خطرهایی که این رانندگان پدید می‌آورند پیدا خواهید کرد. ادعا می‌شود بینایی‌شان به گونه‌ای خطرناک ضعیف و زمان واکنششان بیش از حد طولانی است، و گفته می‌شود به خاطر ضعف توانایی‌های شناختی و بی‌صلاحیتی عمومی‌شان در رانندگی باعث تصادف‌های بسیاری می‌شوند. این تَشرها را معمولاً اشاره به موردی تقویت می‌کند که به‌شدت رسانه‌ای شده است و طی آن فردی سالخورده هنگام رانندگی کار خطرناکی انجام می‌دهد، نظیر راندن خلاف جهت در یک شاهراه. «چارهٔ» پیشنهادی این است که آزمایش بینایی و حتی معاینه‌های پزشکی برای هر راننده‌ای که بالای ۶۵ سال دارد (یا هر سنی که نویسنده آن را «پیر» می‌داند) اجباری شود.
برخی از رانندگان سالخورده هنگام رانندگی حقیقتاً مشکلاتی را تجربه می‌کنند، اما بسیاری از آنها چنین نیستند. چنانکه خواهیم دید، این کلیشه‌های منفی با شواهد علمی دربارهٔ رانندگان سالخورده به‌عنوان یک گروه کاملاً در تضادند. با این‌همه، حقیقتاً لازم است ایمنی رانندگان سالخورده ارزیابی شود، چرا که نسبتِ رانندگان سالخورده در بیشتر کشورهای پیشرفته در چند دههٔ آینده افزایش چشمگیری خواهد یافت. در بریتانیای سال ۱۹۷۵ فقط ۳۰ درصد از مردان و ۵ درصد از زنان بالای هفتاد سال گواهینامه داشتند. تا سال ۲۰۱۴، این رقم به ۸۰ درصد برای مردان و ۵۰ درصد برای زنان افزایش یافته بود. در سال ۲۰۱۶، ۴/۵ میلیون نفر هفتاد ساله یا بیشتر دارای گواهینامه بودند (ازجمله ۲۳۶ تن صدساله!). احتمال می‌رود که این رقم ظرف بیست سال آینده دو برابر بشود. چنانچه رانندگان سالخورده مشکلی داشته باشند، احتمال می‌رود که این مشکل با افزایش اعداد و ارقام بدتر شود.
برعکس، به همان اندازه اهمیت دارد که دسترسی افراد سالخورده به حمل‌ونقل شخصی تا هر زمان که ممکن است حفظ شود. برخلاف نسل‌های پیشین، سالخوردگانِ امروز با ماشین بزرگ شده‌اند و اغلب به‌شدت به آن وابسته‌اند. پژوهش‌ها حاکی از آن‌اند انزوایی اجتماعی که افراد سالخورده اغلب پس از تسلیمِ ماشین خود تجربه می‌کنند به افسردگی و کاهشِ سلامتی در آنها می‌انجامد.»
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.