امید بدون خوشبینی
همان طور که عقاید سیاسی می توانند خوش بینانه یا بدبینانه باشند، ملت ها نیز ممکن است خوش بین یا بدبین باشند. ایالات متحدۀ آمریکا، البته در کنار کرۀ شمالی، از معدود کشورهای جهان است که در آن خوش بینی تقریبا نوعی ایدئولوژی دولت محسوب می شود. اکثر مردم آمریکا تصور می کنند که خوش بین بودن به آینده عین وطن پرستی است، اما نگرش منفی را نوعی بزهکاری فکری تلقی می کنند. بدبینی تا حدودی عملی خرابکارانه و ضد سیستم محسوب می شود. حتی در دوران هایی که کوچکترین امیدی وجود ندارد، توهمی جمعی از قدرت و لایتناهی بودن در میان این مردم وجود دارد که مدام، ناخودآگاه ملی آن ها را به خود مشغول می کند. در آمریکا اگر رئیس جمهور اعلام کند که از بهترین دوران آمریکا گذر کرده اند و اکنون در شرایط خوبی به سر نمی برند، احتمال برنده شدنش در انتخابات بعدی، به اندازۀ احتمال برنده شدن یک شانپانزه است. مورخی آمریکایی اخیرا گفته بود: «روزگار و زمانه هر طور که باشد، سخنرانی های مراسم تحلیف ریاست جمهوری همواره خوش بینانه است». البته او با این دیدگاه بنای نقادی نداشت. دربارۀ برخی از جنبه های فرهنگ آمریکا نوعی سرخوشی ناخواسته و اجباری وجود دارد؛ لفاظی هایی نظیر اینکه «هر کار بخواهم انجام می دهم» که خود این موضوعْ ترس هایی بیمارگونه از شکست را آشکار می کند.
در آخر تری ایگلتون مفهومی جدید از امید تراژیک مطرح می کند که در آن، این فضیلت دیرینه چنان قدرتی از خود به نمایش می گذارد که حتی پس از رویارویی با فاجعه ای ویرانگر همچنان به قوت خویش باقی می ماند.
کتاب امید بدون خوش بینی سرشار از ظرافت و شفافیت مالوف نویسنده ای است که شهرتش نه تنها به خاطر ایده های نوآورانه اش بلکه به خاطر توانایی اش در معطوف کردن توجه خواننده به مسائل ضروری هستی نیز هست.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.