خواست مردم

خواست مردم

درباره نویسنده آلبرت ویل:

آلبرت ویل (Albert Weale) نویسنده کتاب خواست مردم، استاد ممتاز نظریه سیاسی و سیاست عمومی در دانشگاه کالج لندن و نویسنده آثار بسیاری در زمینه سیاست سلامت است. در حال حاضر دارای فلوشیپ استادی ESRC در “قرارداد اجتماعی، دموکراسی مشورتی و سیاست عمومی” است. او در ژانویه 2010 به دپارتمان ملحق شد. در دانشگاه کمبریج (1968-1974) تحصیل کرد، کار خود را به عنوان همکار سر جیمز نات در دپارتمان سیاست دانشگاه نیوکاسل (1974-1976) آغاز کرد و سپس به عنوان مدرس در دانشگاه نیوکاسل ادامه داد.

سیاست (1976-1983) و دستیار مدیر مؤسسه تحقیقات اجتماعی و اقتصادی (1982-1985) در دانشگاه یورک (1976-1985). او به عنوان استاد سیاست در دانشگاه آنگلیا شرقی (1985-992) و استاد دولت در دانشگاه اسکس (1992-2009) منصوب شد. علاوه بر این، او در دانشگاه ییل، دانشگاه دارالسلام و دانشگاه ملی استرالیا مناصب بازدیدکننده داشته است.

درباره کتاب خواست مردم:

کتاب «خواست مردم» با نگاهی نقادانه به ساده‌سازی مفاهیم دموکراتیک از جانب سیاستمداران پوپولیست می‌پردازد. ویل در کتاب «خواست مردم» بر آن است که به زبانی ساده و به‌دور از پیچیدگی، ما را با پیچیدگی‌های دموکراسی آشنا کند و نشان دهد پوپولیسم چگونه، به‌اسمِ دموکراسی، شهروندان را فریب می‌دهد و دولت پوپولیستی چگونه به شهروندانش القا می‌کند که آن‌چه درصدد پیشبرد آن است، همان چیزی است که آن‌ها می‌خواهند.

در این کتاب صحبت از دموکراسی واقعی، با تمام پیچیدگی‌هایش، دربرابر دموکراسی‌ای است که برمبنای افسانۀ فریبنده و سادۀ خواست مردم پدید آمده است و ماحصل آن چیزی جز پیشبرد خواست دولتی که این افسانه را می‌سازد نیست. آلبرت ویل، بر ضرورت رجوع به قانون و آرای نمایندگان پارلمان، برای تصویب قوانین و تصمیم‌گیری‌های کشوری، تأکید می‌کند و بر این عقیده است که هروقت دولت‌ها قانون و پارلمان را، به‌اسمِ رجوع مستقیم به خواست مردم، دور می‌زنند، باید دانست که دارند با تهمیدی پوپولیستی پارلمان و قانون را از سر راه برمی‌دارند تا منافع خودشان را پیش ببرند و محقق کنند.

کتاب «خواست مردم»، چنانکه اشاره شد، به زبانی ساده نوشته شده و به‌شیوه‌ای ملموس به طرح مسئله‌ای پیچیده پرداخته است چرا که هدف نویسنده از نگارش این کتاب آشنا کردن مردم عادی با سازوکارِ پیچیدۀ دموکراسی و گوش‌به‌زنگ و هُشیار کردن آن‌ها به ساده‌سازی‌های فریبنده‌ای است که افسانه‌ای پوپولیستی از دموکراسی ارائه می‌دهند؛ افسانه‌ای که دموکراسی و سازوکار پیچیده و پارلمانی آن را به رابطۀ بی‌واسطه و پوپولیستی مردم و دولت تقلیل می‌دهد.

سازندگان چنین افسانه‌ای، چنانکه آلبرت ویل در کتاب «خواست مردم» توضیح می‌دهد، عوام‌فریبانه سنگ رجوع مستقیم به رأی مردم را به سینه می‌زنند اما رأی مردم را به سود خود تفسیر می‌کنند. کتاب «خواست مردم» از سازوکارِ این پوپولیسمِ عوام‌فریب پرده برمی‌دارد و مثال‌هایی از آن می‌آورد.

قسمتی از کتاب خواست مردم:

در سراسر جهان، احزاب و جنبش‌های سیاسی ــ چپ یا راست ــ از خواست مردم دم می‌زنند. در سال ۲۰۱۳، دولت [تونی] آبوت [نخست‌وزیر وقت استرالیا] گفت هر تلاشی از طرف مجلس سنا برای لغو قانون مالیاتِ کربن خلاف خواست مردم است. [حزب] وان نِیشِن نیز خود را حزبی سیاسی و نمایندهٔ آن دسته از استرالیایی‌هایی می‌داند که نگرانند مبادا خواستشان در سازوکار سیستم دو حزبی نادیده گرفته شود. ماری لوپن از حزب جبهه ملی فرانسه اصرار دارد تلاش قضات فرانسوی برای بررسی امور مالی این حزب خلاف خواست مردم است.

فعالان کارزار حمایت از ازدواج همجنس‌گرایان در ایرلند شمالی نیز می‌گویند مخالفت با آرمان آنان یعنی مخالفت با خواست مردم. هوگو چاوز، رئیس‌جمهور پیشین ونزوئلا، در مراسم تحلیفش در سال ۲۰۰۷ گفت قوهٔ تشخیص مردم، خالص و خواست آنان قوی است و هیچ کسی نمی‌تواند آنان را فاسد یا حتی تهدید کند. [رجب طیب] اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه بعد از کودتای نظامی ناکام ۲۰۱۶ ادعا کرد مردمی که برای مخالفت با کودتا به خیابان‌ها ریختند «خواست ملی» واحدی را به نمایش گذاشتند. یکی از اعضای جنبش تی پارتی آمریکا گفت این جنبش به این نتیجه رسیده که تعیین بودجه دولت بدون در نظر گرفتن خواست مردم شکلی از همان سیستم مالیات بدون نمایندگیِ سابق است.

فعالان کارزارِ مخالفت با الکترال کالج در آمریکا معتقدند این ساز و کار، خواست مردم را بی‌اثر می‌کند زیرا همان‌طور که در پیروزی دونالد ترامپ در برابر هیلاری کلینتون دیدیم، می‌تواند یک نامزد را با وجود داشتن اکثریت آراء مردمی از پیروزی باز دارد. نیکی هیلی نمایندهٔ [وقت] آمریکا در سازمان ملل متحد جایی گفت تصمیم ترامپ برای به رسمیت شناختن اورشلیم به عنوان پایتخت اسرائیل، «پاسخی به خواست مردم» بود.