اسلام علوی اسلام اموی
درباره نویسنده صابر اداک:
صابر اداک نویسنده کتاب اسلام علوی اسلام اموی، اخلاق و سیاست، متولد 1349 است.
درباره کتاب اسلام علوی اسلام اموی:
در این کتاب در دو فصل ابتدا به تأسیس دولت اموی و عملکرد سیاسی و فرهنگی آن در دوران ۲۰ ساله حکومت معاویه و تحولات جامعه اسلامی در آن زمان پرداخته می‌شود؛ سپس علل و انگیزه‌های امام حسین (ع) در مخالفت با یزید و ایستادگی او در برابر اسلام اموی را که منجر به حادثه عاشورا شد، مورد بحث قرار می‌گیرد.
هدف از نگارش این کتاب، بررسی سرنوشت اسلام و مسلمانان و تحولات سیاسی و فرهنگی جامعه اسلامی، پس از شهادت امام علی (ع) و پایان دوران خلافت راشده است. تحولاتی که با خلافت معاویة‌بن ابی سفیان و تأسیس دولت امویان در سال ۴۱ هجری آغاز و پس از بیست سال به حادثه خونین عاشورا منجر شد.
در این دوران، شاهد ستیز پیدا و پنهان میان دو قرائت مختلف و بلکه متضاد از اسلام هستیم که یکی برگرفته از سیره حسنه علوی بود و دیگری برتافته دولت نوظهور اموی. آن یکی ریشه در سنت و سیره پیامبر (ص) و سلف صالح داشت و این دیگری بی ریشه بود و بیشتر به معجونی می‌مانست از جاهلیت و قبیله‌گری اعراب و تفرعن و اشرافیت قریش، که اینک با ثروت و قدرت بادآورده خلافت در هم آمیخته و سلطنتی به ظاهر اسلامی بنا نهاده بود. اسلام علوی، اسلام حقیقت بود و اسلام اموی، اسلام هویت.
البته اختلاف این دو قرائت از اسلام، کمی پیش از این و در دوران خلافت حضرت علی (ع) آشکار شده بود که چکاچک شمشیرها و پشته‌ای از کشته‌ها در دشت صفین، حاصل آن بود. اما دست‌یابی امویان به رأس هرم قدرت و تصاحب جایگاه خلافت پس از صلح با امام حسن (ع)، اوضاع را به کلی دگرگون کرد و توازن سیاسی و نظامی را به نفع معاویه و خاندانش برهم زد. از این پس آنان با دستی گشاده‌تر، هم به لحاظ مادی و هم معنوی، مبارزه‌ای بی‌امان با اسلام حقیقی و هر آنچه یادگار پیامبر (ص) و یادآور سنت و سیره ایشان بود آغاز کردند و در این راه، سرکوب شدید مخالفان را در صدر سیاست‌های خود نشاندند.
همه این بی‌رسمی‌ها در پوششی از دین و رعایت ظواهر شریعت انجام می‌گرفت و دستگاه فرهنگی معاویه، به پشتوانه برخی از مقدسین دین فروش و عالمان دنیادوست و به مدد کوله‌باری از احادیث جعلی، راه را برای او هموار می‌کرد و نیز استخدام سیاستمداران و زیرکان و مکاران روزگار، از دشواری‌های او می‌کاست.
به نظر نگارنده، حادثه خونین عاشورا و قتل نواده پیامبر (ص) و اسارت اهل بیتش بدست مسلمانان که در عین ناباوری و به مدت کمی پس از مرگ معاویه رخ داد، بدون شک محصول سیاست‌ها و اقدامات فرهنگی و اجتماعی دوران اوست و از همین رو بدون بررسی و مطالعه دقیق این دوران، نمی‌توان به تحلیل صحیحی از نهضت عاشورا دست یافت.
قسمتی از کتاب اسلام علوی اسلام اموی:
با انعقاد صلح بین امام حسن و معاویه و تسلیم سپاه کوفه در اوایل سال 40 هجری، دوران خلافت معاویه رسما آغاز شد. خلافتی که تا رجب سال 60 هجری یعنی نوزده سال و اندی به طول انجامید و پایه گذار حکومتی موروثی برای امویان شد که تا سال ۱۳۲ هجری برقرار بود. امویان نخستین سلسله حکومتگر در تاریخ اسلام‌اند که پس از خلفای راشدین بر سر کار آمدند و سرآغاز تبدیل خلافت اسلامی به سلطنت‌های موروثی و حکومت‌های خاندانی شمرده می‌شوند.
معاویه پس از ورود فاتحانه به کوفه و ستاندن بیعت از مردم، چهره واقعی خود را آشکار ساخت و رسما و در کمال بی‌شرمی اعلام کرد که تمام مواد صلح‌نامه را زیر پایش گذاشته است و به هیچ یک از تعهدات خود عمل نخواهد کرد! بدین صورت از همان ابتدا تکلیف خود را با کوفیان روشن کرد و حاکمیت مطلق و بی‌چون و چرای خود را به همگان یادآور شد. این سخنان، کوفیان را ناخوش آمد و نزدیک بود بلوا و شورشی برپا شود که البته عوامل معاویه مانع آن شدند.
کوفیان از همان روز، نیک دانستند که دوران عوض شده است و آن حاکمی که آزادانه با او سخن می‌گفتند و تندترین انتقادات و مخالفت‌ها را در برابرش مطرح می‌کردند، دیگر در میان‌شان نیست. به تدریج فهمیدند که معاویه علی نیست که بتوان با او مخالفت کرد و در عین حال از امنیت و سلامت بهره‌مند بود…
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.