زبانشناسی ایرانی
درباره نویسنده فریده حق‌بین:
فریده حق بین نویسنده کتاب زبانشناسی ایرانی، دانشیار گروه زبان شناسی و عضو هیات علمی دانشگاه الزهرا است. وی دارای کارشناسی مترجمی انگلیسی از دانشگاه الزهرا (1366)، کارشناسی ارشد زبانشناسی دانشگاه تهران (1370) و دکترای زبانشناسی همگانی از دانشگاه علامه طباطبایی (1383) می‌باشد.
درباره کتاب زبانشناسی ایرانی:
زبان شناسی دانش شناخت و بررسی زبان به روش علمی است. زبان شناسی را می‌توان علم توصیف زبان دانست. در زبان شناسی زبان از دو جهت بررسی می‌شود. از یک سو زبان به عنوان قوه نطق، یعنی همان ویژگی خاصی که فصل ممیز انسان از حیوان است مورد مطالعه قرار می‌گیرد و قوانین ناظر بر آن بررسی می‌شود. از سوی دیگر به بررسی همه زبان‌ها و از جمله زبان مادری پرداخته می‌شود. با توجه به ماهیت زبان که وسیله برقراری ارتباط در جوامع بشری است و با درنظرداشتن این نکته که جوامع بشری هیچ گاه ثابت نیستند و دائما دستخوش تغییرها و تحولات هستند، می‌توان دریافت که زبان هم به دلیل سرشت اجتماعی خود پیوسته متناسب با تغییرات و تحولات اجتماع در حال تغییر و تحول است.
البته تحولات زبانی بر اساس قانون‌های ویژه‌ای صورت می گیرد که شناخت آن تحولات براساس این قوانین نیز در محدوده کار زبان شناسی است. آثار بسیاری در این حوزه تدوین شده است. یکی از کتاب‌ها که جزء آثار مرجع در این حیطه محسوب است تاریخ زبان شناسی اثر روبینز آر. اچ. است که سهم جهان اسلام از این کتاب 500 صفحه‌ای تنها چهار صفحه است. همین موضوع نیز باعث پیدایش فکر نگارش کتابی درباره تاریخ زبان شناسی در جهان اسلام در ذهن نویسنده شد و در ادامه وی برای محدود نمودن کار، نگارش تاریخچه‌ای درباره دستاوردهای علم زبان شناسی در ایران را پیگیری کرد که حاصل آن کتاب حاضر است.
قسمتی از کتاب زبانشناسی ایرانی:
امپراتوری‌های عظیمی که پس از ورود آریایی‌ها در سرزمین ایران شکل گرفت و تعاملات ایرانیان با سایر ملت‌ها، لشکرکشی‌ها و وسعت خیره کننده سرزمین‌های ایرانی که موجب تنوع قومی، جمعیتی و نهایتا زبانی شده است، هر اهل اندیشه‌ای را به این نتیجه گیری می‌رساند که زبان و خط در نزد ایرانیان باستان جایگاهی ویژه داشته است. در حقیقت، باید گفت که دست کم حدود سه هزار سال است که ایرانیان سعی در تنقیح و تجهیز ابزارهای ارتباطی خود داشته‌اند.
زبانهای رایج در این سرزمین تا پیش از ورود اسلام به ایران، در دو مقطع باستان و میانه، عبارتند از: زبان مادی، سکایی، اوستایی و فارسی باستان در عهد باستان و در دوره میانه گروه زبانهای ایرانی میانه شرقی که عبارتند از: بلخی، سکایی، سغدی و خوارزمی و گروه زبانهای میانه غربی مشتمل بر پهلوی اشکانی و فارسی میانه (پهلوی ساسانی)
وجود کتیبه‌های چند زبانه، لوحه‌ها، سنگ نوشته‌های مختلف با شیوه‌های نگارشی متنوع و همچنین فرهنگ‌ها و واژه نامه‌های مختلف حاکی از اهتمام گذشتگان بر تلاش برای اتخاذ شیوه نگارشی و خط مناسب، ترجمه از یک زبان به زبان یا زبانهای دیگر و همچنین تدوین فرهنگ‌های لغت یک زبانه و دو یا چند زبانه است که در ادامه فصل حاضر به بررسی آنها خواهیم پرداخت…
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.