یک دهه ماموریت در خلیج فارس
درباره نویسنده سیدمحمدباقر سخایی:
سید محمدباقر سخایی نویسنده کتاب یک دهه ماموریت در خلیج فارس، سیاستمدار و دیپلمات اهل ایران است. او دانش آموخته علوم سیاسی از دانشگاه تهران و مدیریت علامه طباطبایی است و تاکنون موفق به کسب چندین جایزه و لوح تقدیر و سپاس از مقامات داخلی و خارجی و انجمن ها شده است.
سخایی معاون مالی اداری هیئت دولت محمدعلی رجایی و وزارت امور خارجه در دولت علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قائم مقام معاون رئیس‌جمهور در دولت سید محمد خاتمی و سفیر سابق ایران در تونس، امارات و قطر بوده‌است. وی در حال حاضر دبیر بنیاد سعدی است. وی پدر داماد محمود علوی وزیر اطلاعات می‌باشد.
درباره کتاب یک دهه ماموریت در خلیج فارس:
یکی از سفرهای مهم و نسبتاً خاطره‌انگیز سفر حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای ناطق نوری (رئیس وقت مجلس شورای اسلامی) به قطر بود. این سفر قرار بود در زمانی انجام شود که اختلافات درون سازمانی پدر و پسر (شیخ خلیفه و شيخ حمد بن خليفه) به اوج خود رسیده بود و هر کدام دفتر و دستکی راه انداخته و دارودسته ای برای خود دست و پا کرده بودند. در چنین شرایطی از تهران خبر دادند که رئیس مجلس قصد سفر به قطر دارند. بنده که شرایط کشور متوقف فيه را برای چنین سفری مناسب نمی‌دانستم درخواست کردم این سفر به تاریخ دیگری موکول شود.
پاسخ دادند: «امکان تغییر برنامه نیست، زیرا ایشان علاوه بر قطر به کویت هم سفر خواهند داشت». به همین منظور جناب آقای شیخ‌الاسلام معاون وقت عربی- آفریقایی وزارت امور خارجه طی سفری به قطر و ضمن دیدار با ولیعهد بر اهمیت این سفر به دلیل در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری و انتخاب تقریباً قطعی آقای ناطق نوری به عنوان رئیس جمهور تأکید کردند و خواستار برنامه‌ریزی مناسب برای سفر و استقبال در حد رئیس کشور برای رئیس مجلس شدند. ولیعهد قطر با بیان اینکه هر چند شرایط زمانی برای این سفر مناسب نیست ولی آماده استقبال هستیم.
قسمتی از کتاب یک دهه ماموریت در خلیج فارس:
حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد جمعیت دبی را اتباع خارجی از آسیا و دیگر کشورهای عربی و اروپایی تشکیل می‌دادند. در سال‌های دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ جمعیت امارات رشد قابل توجهی داشت و این پدیده بیشتر ناشی از مهاجرت قشر کارگر به‌خصوص از کشورهای آسیایی، برخی کشورهای اروپایی و آفریقایی بود. ایرانیان زیادی در دبی ساکن بودند. در اوایل انقلاب، شمار قابل توجهی ضد انقلاب فراری هم به آنجا آمده بودند. ایرانیان زیادی از ساواکی‌ها گرفته تا خلبانان و افسران فراری و تاجر و بازرگان در دبی حضور داشتند که کلاً از نظر انقلابی‌های آن دوره، عناصر طاغوتی تلقی می‌شدند.
علاوه بر این، عده‌ای نیروهای حزب‌اللّهی علاقه‌مند به انقلاب هم آنجا بودند. برخی افراد با اعتقادات و رفتارهای تند و افراطی خود، در منزوی کردن ایران بی‌تأثیر نبودند. با توجه به شرایط آن روزها با این گونه اشخاص باید به‌نحوی کنار می‌آمدیم تا با جوسازی، شکاف‌های اجتماعی موجود را عمیق‌تر نکنند.
حتی در یک مورد در اثر رفتارهای تند و احساسی آنها چیزی نمانده بود که روابط ایران و امارات به تیرگی کشانده شود و این امر در آن هنگامهٔ جنگ تحمیلی به‌هیچ‌وجه به مصلحت ما نبود. خوشبختانه مقامات و مسئولان دیپلماسی کشور به دنبال تنش‌زدایی در عرصهٔ جهانی و به‌طور اخص در سطح منطقه بودند.
در مجموع شرایط سختی بود. من به‌عنوان سرکنسول باید همهٔ جوانب را در نظر می‌گرفتم؛ ضمن اینکه تندروها که حاصل شرایط انقلابی آن زمان بودند نیز نباید ناراضی و مأیوس می‌شدند. سروسامان دادن به چنان اوضاعی کار دشواری بود. هر چه نگاه می‌کردم فضا، فضای تاریکی بود.
از سوی دیگر، بخش کنسولی ما عملکرد چندان خوبی از خود نشان نداده بود و ایرانیان مقیم کلاً رنجیده‌خاطر بودند. گاهی مسائل پیش‌پاافتاده، به معضلی تبدیل می‌شد. مثلاً مراجعانی که نیاز به کپی از مدارک خود داشتند بعد از دو ساعت انتظار، هنگامی که نوبتشان می‌رسید باید می‌رفتند و از جای دیگری کپی تهیه می‌کردند، چون کنسول‌گری در منطقه‌ای دور از آبادی قرار داشت و این کار در آن گرمای شدید دبی مشکل‌ساز و آزاردهنده بود؛ این مسأله با یک دستگاه کپی که یک ایرانی اهداء کرده بود به آسانی حل شد.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.