گمشده‌ی من

شب بود و هزاران حرف در سینه که گویی می‌خواست راه گلویش را ببندد. دوباره بهاره و دوباره قلم … برگ‌های سفید دفترچه و قلم هر دو دوستان قدیمی بهاره بودند. هرچه دل می‌گفت قلم می‌نوشت و کاغذ قبول می‌کرد. اعتراضی در کار نبود و در سکوت اتاق، نوشتن رهایش می‌کرد و شاید لذت بخش‌ترین قسمت زندگی بهاره همین نوشتن بود. دوباره سکوت مطلق و توهم و خیال سراغ بهاره آمده بود، او دوباره به ته خط رسیده بود، تاریک‌تر از هر تاریکی، او را احاطه کرده بود…