من نی هستم
فلسفۀ حیات بر «امیدواری» و به اشتراک‌گذاری «امید» بنا شده است. امیدوار بودن، به معنی مثبت‌اندیشی محض و یا چشم بستن روی تراژدی‌هایی که انسان با آن‌ها روبه‌رو می‌شود نیست، بلکه «امید» یعنی دیدن هر احتمال… یعنی به جای نشستن در گوشۀ خانه و ناسزا گفتن به بدی‌ها؛ انجام دادن هر کار مفیدی که از دستت برمی‌آید.
وجود یک انسان در زندگی دیگران برای زنده نگه داشتن امید کافیست و شما می‌توانید همان انسان باشید. ابتدا «تو» تبدیل به «تو»ی دیگری می‌شود و تویی جدید زاده شده و نهایتاً به «ما» تبدیل خواهد شد.
در این مسیر؛ فلسفۀ «به جای ناسزا گفتن بر تاریکی؛ شمعی را روشن کن» اتخاذ شده است.
همانطور که اساتیدم به من پیشنهاد دادند، امید است که با سهیم شدن آن شمع با دیگران وسیله‌ای برای روشن شدن شمع دیگران بشوم.
همانگونه که مولانا گفته است، یک شمع با روشن کردن شمع دیگر نور خود را از دست نمی‌دهد، بلکه وسیله‌ای برای از بین بردن تاریکی‌ها می‌شود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.