لنگه کفشی بر پشت‌بام

لنگه کفشی بر پشت‌بام

درباره نویسنده ونسان دلوکروا:

ونسان دلوکروا (Vincent Delecroix) نویسنده کتاب لنگه کفشی بر پشت‌بام، متولد ۱۹۶۹ در پاریس، نویسنده و فیلسوف فرانسوی است. او در مدرسه عالی نرمال فرانسه به تحصیل فلسفه پرداخته است و متخصص و کارشناس در زمینه فلسفه و آثار سورن کی یرکگور است. چنانکه رساله دکترای خود را نیز درباره این فیلسوف دانمارکی نوشته است. وی در مدرسه عملی مطالعات عالی فرانسه در رشته فلسفه الهیاتی به تدریس مشغول است.

در مقامِ نویسنده در سال ۲۰۰۷ به خاطر انتشار کتاب کسی که گمشده جایزه والری لربود را به خود اختصاص داد و پس از آن با انتشار مقبرۀ آشیل در سال ۲۰۰۸ جایزه بزرگ ادبی آکادمی فرانسه را دریافت کرد. آثار ادبی و فلسفی او به مکتب اگزیستانسیالیست نزدیک است. او تا کنون یازده کتاب، پنج پروژه گروهی و سه ترجمه و مقدمه در کارنامه خود دارد.

درباره کتاب لنگه کفشی بر پشت‌بام:

قسمتی از کتاب لنگه کفشی بر پشت‌بام:

حقیقت دارد، ما همدیگر را خوب درک می‌کردیم. حالا، هر چقدر مرا با حالتی مثل سگی کتک‌خورده و اندوهگین نگاه کند، باز هم فایده‌ای ندارد، هیچ به هیچ. می‌دانم که افسوس می‌خورد… به علاوه، مردد و معذب است… اما صادقانه بگویم، خودش همین را می‌خواست. حداقل این است که من ذاتِ کینه‌جویی ندارم و تا اینجا هم خیلی حوصله به خرج داده‌ام، اما دیگر واقعاً شورش را درآورده است. البته می‌دانم که تقصیر او نیست، می‌دانم که بدبخت است… اما آیا کاری از دست من برمی‌آمد؟

ما لحظات خوبی با هم داشتیم و من هرگز این موضوع را فراموش نخواهم کرد. فکر می‌کنم همچنان می‌توان گفت که متقابلاً چیزهای بسیاری برای همدیگر داشتیم.

وقتی همدیگر را شناختیم، من خیلی جوان بودم و گاهی به نظرم می‌رسید که با اینکه قطعاً از من پخته‌تر است، به نوعی با هم بزرگ شده‌ایم. همه‌چیز را با هم شناختیم، مثلاً فرازونشیب‌ها، جابه‌جایی‌ها، لحظاتِ اضطرابِ ناشی از کارش، مشکلاتِ مالی، بیماری من، تعطیلات فاجعه‌بار، مثل آن اقامتِ فلورانس در زمستان که همدیگر را گم کرده بودیم (جایی که او مرا گم کرد، زیرا او بود که شهر را می‌شناخت، درحالی‌که من اولین‌بار بود آنجا می‌رفتم) همه‌ی این‌ها، به‌خاطر این اتفاق افتاد که به جای آنکه با او به موزه‌های اُفیس بروم، ترجیح دادم کنارِ رودخانه‌ی آرنو پیاده‌روی کنم. خب، گاهی باید کمی مستقل بود؛ حتی وقتی با هم مسافرت می‌کنیم.

سپس اثاث‌کشی به این آپارتمان بود. تا آن زمان، خوب زندگی می‌کردیم، اما در مکان‌هایی کوچک. همیشه به خاطر کوچکیِ مکان‌ها از من معذرت می‌خواست. کوچکی خانه‌ها برایم چندان مهم نبود، چون زیاد بیرون می‌رفتیم و پیاده‌روی‌های منظم شبانه داشتیم. در پاریس پرسه می‌زدیم؛ گاهی خوشحال و پر تب‌وتاب، گاهی آرام. وقتی کتاب‌هایش خوب به فروش رسید، کمی مشهور شد. پول بیشتری درآورد و توانست این آپارتمانِ بزرگ‌تر را بخرد که چند شومینه، یک دفترِ کار برای او و یک اتاقِ بزرگ داشت. همچنین به رفت‌وآمد در مهمانی‌ها و معاشرت با آدم‌های عجیب و غالباً احمق پرداختیم که در کُل، با اینکه از طبقه‌ی آن‌ها نبودم، مرا خوب می‌پذیرفتند.

چیزی که خیلی بر من اثر می‌گذاشت این بود که موفقیت و شهرت او را از خود بی‌خود نمی‌کرد و در هیچ موردی عادت‌هایمان را تغییر نمی‌داد. البته مادیات او را کمی به خود جذب کرده بود، ولی یک نوع زندگیِ ریاضت‌کشانه‌ای را حفظ می‌کرد که برای هر دویمان مناسب بود. خیلی کار می‌کرد، دوست داشتم او را در حالِ کار کردن ببینم. دوست داشتم نگاهش کنم (حتی در جوانی‌ام همیشه ذاتِ خیلی نظاره‌گری داشتم). به نظرم می‌رسد که همیشه او را در آن لحظات حتی بیشتر هم دوست می‌داشتم. وانمود می‌کردم که سرگرمِ کاری دیگرم، اما حواسم به او بود، او را می‌دیدم که ابروهایش را در هم می‌کشد، سیگاری روشن می‌کند و از پنجره به بیرون نگاه می‌کند.