قحطی سرخ

قحطی سرخ

درباره نویسنده ان اپلبوم:

ان اپلبوم نویسنده کتاب قحطی سرخ، (۲۵ ژوئیهٔ ۱۹۶۴) ستون‌نویس، تاریخ‌نگار، نویسنده، نویسنده غیر داستانی، و روزنامه‌نگار اهل ایالات متحده آمریکا بود. او از دانش‌آموختگان کالج سنت‌آنتونی، آکسفورد است. او در The Economist و The Spectator کار کرده است و عضو هیئت تحریریه روزنامه واشنگتن پست (2002-2006) بوده است. اپل باوم در آوریل 2004 برنده جایزه پولیتزر برای فیلم Gulag: A History شد که سال قبل منتشر شد. او نویسنده ستادی برای The Atlantic و یک عضو ارشد در موسسه Agora در دانشکده مطالعات بین المللی پیشرفته دانشگاه جان هاپکینز است.

درباره کتاب قحطی سرخ:

جغرافیایی که بیش از سه هزار سال سبقه‌ی یکجانشینی دارد و مردم امروزی‌اش قریب به دو هزار سال است که تحت لوای حاکمیت‌های مختلف روزگار می‌گذرانند، به دلیل وسعت، حاصلخیزی‌ و اهمیت استراتژیکش، تاریخی سراسر مناقشه داشته‌است. از قرون وسطی تا انقلاب اکتبر، مغول‌ها، عثمانی‌ها، روس‌ها، مجارها و … همواره به آن یورش برده و همه یا بخشی ازآن را تصاحب کرده و مردم و سرزمین اوکراین را به بند کشیده، کشتار و تجاوز کرده‌اند. پس از انقلاب اکتبر 1917بود که جمهوری سوسیالیستی شوروی اوکراین در مقام یکی از پانزده جمهوری کشور شوروی تشکیل شد و این مهم خود آغاز فاجعه‌ی انسانی دیگری بود که نزدیک به دو دهه در این سرزمین جریان داشت.

کتاب «قحطی سرخ: جنگ استالین در اوکراین» به وقایع حدفاصل 1917 تا 1934 و حضور نیروهای شوروی استالینی در این کشور و مجموعه‌ی اقداماتی که جان هزاران هزار نفر را گرفت، می‌پردازد. آن اپلباوم، نویسنده، پژوهشگر و مورخ آمریکایی با جست‌وجو در اسناد و شواهد به‌جا مانده از آن بازه‌ی زمانی عجیب و به ‌خاصه سال‌های ابتدایی دهه‌ی 1930، ریشه‌های وضعیت دهه‌های پسین اوکراین و ملی‌گرایی قوام‌یافته‌ی این کشور را شناسایی و هویدا می‌کند. قحطی سرخ، روایت سرکوب و خفقانی‌ست که از دل تمامیت‌خواهی استالینی بیرون آمد و بسیاری از مردم ممالک زیر پرچم شوروی را از هستی ساقط کرد و البته اوکراین به دلیل وسعت و جمعیت بیشترش، بسیار بیش از دیگران آسیب دید.

قسمتی از کتاب قحطی سرخ:

«اوکراین» – که در هر دو زبان روسی و لهستانی به معنای «سرزمین مرزی» است – بين قرن هجدهم و بیستم به امپراتوری روسیه تعلق داشت؛ پیش از آن هم به لهستان یا بهتر بگوییم به اتحاد مشترک المنافع لیتوانی لهستان که این سرزمین را در ۱۵۶۹ از دوک نشین لیتوانی به ارث برده بود. پیش از آن هم اراضی اوکراین قلب دولت قرون وسطایی قرن نهمی «روس کی یفه بود که توسط قبایل اسلاو و اصیل زادگان وایکینگ اداره می‌شد و در خاطرات مردم این منطقه یک نظام پادشاهی اسطوره‌ای انگاشته می‌شد که روس‌ها، بلاروس‌ها و اوکراینیها همگی آن را دولت اجدادی خود می‌دانند.

طی قرون متمادی، ارتش امپراتوری‌های گوناگون بر سر این سرزمین در جنگ و نزاع بودند؛ تا جایی که گاهی اوقات نیروهای اوکراینی زبان در هر دو سوی خط مقدم قرار می‌گرفتند. در این منطقه، هوسارهای لهستانی در ۱۶۲۱ برای کنترل شهر خوتین اوکراین با ینی‌چری‌های ترک، نیروهای تزار روسیه در ۱۹۱۴ در گاليسيا با نیروهای امپراتوری اتریش – مجارستان، و ارتش هیتلر در فاصله ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ در کی یف، لويو، اودسا و سواستوپول در برابر استالین جنگیدند.

نبرد برای در کنترل گرفتن اوکراین همواره یک جنبه روشنفکری برای همه حکومت‌ها داشت. از زمانی که اروپایی‌ها در مورد معنای ملت و مفهوم ملی گرایی وارد بحث و گفتگو شدند، مورخان، نویسندگان، شاعران و جامعه‌شناسان همیشه درباره وسعت سرزمین اوکراین و ماهیت اوکراینی‌ها سخن می‌گفتند، لهستانی‌ها از زمان نخستین ارتباطشان با مردم این کشور در اوایل قرون وسطا همیشه اذعان می‌کردند که اوکراینی‌ها چه از نظر زبان و چه از نظر فرهنگ از آنها بالاترند. آنها حتی زمانی که این منطقه بخشی از کشورشان بود، به این نکته اعتراف می‌کردند.