سفر دریایی

سفر دریایی

درباره نویسنده آنا زگرس:

آنا زگرس (Anna Seghers) نویسنده کتاب سفر دریایی، (زاده ۱۹ نوامبر ۱۹۰۰ – درگذشته ۱ ژوئن ۱۹۸۳) یک نویسندهٔ اهل آلمان بود. او برای اولین بار در سال ۱۹۲۸ و با انتشار کتاب قیام ماهیگیران سن باربارا مورد توجه منتقدان قرار گرفت. وی پس از روی کار آمدن هیتلر به فرانسه رفت. پس از اشغال فرانسه آنا زگرس با سختی تمام خود را به مکزیک رساند.

آنا زگرس با نام اصلی نتی رایلینگ در نوامبر سال ۱۹۰۰ در یک خانواده فرهنگ‌دوست به دنیا آمد. نتی رایلینگ تنها فرزند خانواده خود بود و دوران کودکی‌اش بیشتر در انزوا گذشت. از همین رو، همان‌طور که خودش اشاره می‌کند: «از آن رو که تنها بودم و می‌خواستم برای خود دنیایی بیافرینم، داستان‌های کوچکی می‌ساختم و آن داستان‌ها را برای خود بازگو می‌کردم. گاهی هم یکی دو سطر می‌نوشتم.» بدین ترتیب او هم مانند بسیاری از جوانان پرورش یافته در دامان خانواده بورژوایی نخست هنر را جایگزینی برای تجربه مستقیم می‌انگاشت و از آن برای گریز سود می‌جست. چیزی را در آن یافته بود که محیط پیرامونش از او دریغ می‌کرد.

هنگامی که آنا زگرس در سال ۱۹۱۹ وارد دانشگاه شد، اروپا دوران پرتب‌وتابی را می‌گذراند. جنگ جهانی اول، فروپاشی دولت‌های کهن و بحران‌های اقتصادی اجتماعی در سراسر اروپا به چشم می‌خورد. زگرس به محافل دانشجویی راه یافت و در نشست‌های خود درباره جنگ، انقلاب و هنر بحث و گفت‌وگو می‌کرد. او جهان‌بینی خود را بیشتر از راه ادبیات کسب می‌کرد و در این میان داستایفسکی در شکل‌گیری آگاهی اجتماعی او نقش عمده‌ای داشت. آنچه داستایفسکی را در چشم آنا زگرس بزرگ می‌کند این است که او: «از ژرفای واقعیتی غمبار، از عمق جان انسان‌هایی بی‌نام و نشان، پنهان‌ترین درام‌های واقعی را آشکار می‌سازد.»

با به قدرت رسیدن هیتلر در سال ۱۹۳۳ آنا زگرس نیز مانند بسیاری از نویسندگان دیگر، ناچار شد آلمان را ترک کند. او در سال ۱۹۴۷ به میهن خود بازگشت و در سال ۱۹۴۹ رمان مرده‌ها جوان می‌مانند را منتشر کرد. زگرس در ژوئن سال ۱۹۸۳ چشم از جهان فروبست.

درباره کتاب ‌سفر دریایی:

قسمتی از کتاب ‌سفر دریایی:

شگفت‌زده شدم که تریبل درباره آن بالا چقدر اطلاعات داشت. او، که از اتفاقاتی که این‌پایین برایش می‌افتاد چنان آشفته بود، هنگام تشخیص صورت‌های فلکی کاملا هوشیار به نظر می‌رسید.

گفت: «قبلا صلیب جنوبی را چیزی بسیار عظیم تصور می‌کردم، طوری که وقتی معلمم آن را به من نشان داد، ناامید شدم. این ستاره‌ها، که در کنار هم صلیبی را تشکیل می‌دهند، بدون شک برای تمام اشغالگران و مهاجمان بسیار هیجان‌انگیز و بی‌نظیر بوده‌اند. نماد پیروزی‌ای که در پیش داشتند و مسیر کشتی‌شان براساس آن تعیین شده بود.»

بارچ گفت: «اوه! بله. این صورت فلکی برای کشتی‌ها و ناخداها نوعی علامت و نشانه و تعیین‌کننده مسیر شده بود و احتمالا در تصوراتشان از آسمان بر آن‌ها می‌تابیده و ما همچنان توهم این درخشش تخیلی را داریم.»

تریبل گفت: «به‌تدریج در حال رفتن است و به‌زودی از میدان دید ما خارج می‌شود، اما وقتی دوباره در خانه و در شمال باشیم، دلم برای این ستاره‌ها تنگ خواهد شد.»

من گفتم: «چرا؟ در کشور ما هم آسمان پر از ستاره است، البته اگر واقعا به بالا نگاه کنیم.»