رویا استعاره و زبان دین
درباره نویسنده امیر مازیار:
امیر مازیار نویسنده کتاب رویا استعاره و زبان دین، متولد اسفندماه ۱۳۵۶ در مشهد است. او داری مدرک کارشناسی «فلسفۀ غرب» (۱۳۸۰) و کارشناسی ارشد «فلسفۀ غرب» از دانشگاه تهران، رتبۀ دوم (۱۳۸۲) و دکتری «فلسفۀ هنر» از دانشگاه علامه طباطبایی، رتبۀ نخست (۱۳۸۸) است. پایان‌نامۀ دورۀ کارشناسی ارشد امیر مازیار؛ «بررسی دشواری‌های کتاب بتای مابعدالطبیعه ارسطو» (تأییدشده با درجۀ عالی و پایان‌نامۀ دکتری او؛ «نسبت هنر اسلامی و اندیشه اسلامی» (تأییدشده با درجه عالی) می‌باشد. امیر مازیار در حال حاضر عضو هیئت علمی دانشگاه هنر تهران است.
درباره کتاب رویا استعاره و زبان دین:
به توصیف، شرح و ارزیابی نظریه رؤیایی‌بودن تجربه‌های دینی و وحیانی اختصاص دارد؛ نظریه‌ای که می‌توانیم آن را نظریه وحی در فلسفه اسلامی بدانیم. این نظریه سه مدعا یا ضلع اصلی دارد: تجربه‌های دینی و وحیانی از سنخ رؤیابینی‌اند و با همان سازوکار وقوع رؤیاها اتفاق می‌افتند؛ آنچه در این تجربه‌ها به ادراک درمی‌آید به زبان خاص رؤیا است و ماهیتی ویژه و متفاوت با تجربه‌های ادراکی معمول ما دارد و اگر این تجربه به زبان درآید و به متن تبدیل شود، زبانی ویژه خواهد داشت. برای فهم و تفسیر صحیح ادراکات رؤیایی و متون حاصل از آنها باید به تعبیر و تأویل این رؤیاها و متون حاصل از آنها پرداخت. فیلسوفان مسلمان قائل بوده‌اند که سرشت رؤیایی تجربه‌های وحیانی هیچ منافاتی با شأن کاشفیت، هدایتگری و قدسی بودن آنها ندارد و بهترین راه را برای حل مشکلاتی مانند فهم چگونگی تکلم خداوند و تعارضات دانسته‌های عقلانی با متون وحیانی به دست می‌دهد. نظریه وحی فیلسوفان مسلمان در سال‌های اخیر مجددا طرح شده و محل بحث و گفت‌وگو بوده است.
در بخش نخست، «رؤيا و متافیزیک وحی»، توضیح داده شده که چگونه رؤیابینی برای تبیین تجربه‌های وحیانی و دینی به کار گرفته شده است. این بخش سه فصل دارد. در فصل نخست، شرح داده شده است که فیلسوفان مسلمان چگونه تجربه وحیانی را تجربه‌ای رؤیایی می‌دانستند و نویسنده آورده است که این نظریه در باب وحی را از متون فارابی تا متون ملاصدرا می‌توان دنبال کرد. در فصل دوم، به آرای برخی روان شناسان، روانکاوان و نظریه‌های جدید در علوم شناختی و عصب‌شناختی پرداخته شده است که تجربه‌های دینی را از سنخ تجربه‌های رؤیایی می‌دانند. البته رؤیایی‌خواندن تجربه‌های دینی در دانش جدید گاه برای رد اعتبار این تجربه‌ها به کار گرفته شده و گاه برای فهم و تبيين صحيح آنها؛ بی‌آنکه بخواهد از اعتبار این تجربه‌ها بکاهد. بنابراین، در فصل سوم به این بحث پرداخته شده است که بر مبنای همه آنچه در دانش قدیم و جدید درباره وحی و رؤيا می‌دانیم، آیا می‌توان تجربه‌های دینی و وحیانی را تجربه‌هایی ریایی خواند و در عین حال، آنها را همچنان معتبر، یعنی کاشف، هدایتگر و قدسی دانست؟
در بخش دوم، «زبان رؤیا، زبان دین»، به این موضوع پرداخته شده که زبان دین، با فرض رویایی‌بودن تجربه‌های وحیانی، چه ماهیتی خواهد داشت. در فصل نخست این بخش، دیدگاه فیلسوفان مسلمان و به‌طور خاص فارابی و ابن سینا در این باره بیان شده است. این فیلسوفان، بر مبنای رؤیایی بودن تجربه و حیاتی، وحی را «کلام مخيل»، می‌دانسته‌اند. در فصل دوم این بخش، به بحث زبان دین در نظریه رؤیاهای رسولانه پرداخته شده است. در این فصل، ادعا شده که نظریه رؤیاهای رسولانه اساسا به طرح نظریه‌ای در باب زبان دین معطوف است. از نظر صاحب نظریه، زبان رؤیایی نوعی زبان استعاری است و تلقی خاصی که از استعاره در این نظریه وجود دارد مهمترین تفاوت آن با دیدگاه فیلسوفان مسلمان است. در واقع، در نظريه رؤیاهای رسولانه، تلقی‌ای جدید از زبان خیال جایگزین دیدگاه ارسطویی فیلسوفان مسلمان شده است. این تغییر لوازم مهمی برای نظریه رؤیایی و خیالی خواندن زبان دین دارد. در فصل سوم این بخش، سعی شده این تلقی جدید از استعاره و زبان استعاری که محل توجه بسیاری از متفکران معاصر بوده است بیشتر واکاوی شود.
موضوع بخش سوم، «تعبیر رؤیا، تفسير متن مقدس»، شیوه فهم متن رؤیایی است. در فصل نخست این بخش، دیدگاه فیلسوفان مسلمان در باب تأویل کلام میل بیان شده است. تأویل از دیدگاه این فیلسوفان در نهایت همان تعبیر است و تعبیر و تأویل فرایند و شیوهای مشابه دارند. در فصل دوم، این بخش، به بحث تعبیر متن رؤیایی پرداخته شده است و پس از مرور اجمالی برخی دیدگاه‌های قدیم و جدید درباره تعبیر خواب، بیان شده که، با فرض استعاری بودن زبان رؤیایی، می‌توان از خوابگردی هم در کنار خواب‌گزاری همچون شیوه فهم متن رؤیایی صحبت کرد و به این ترتیب، بر بسیاری از مشکلاتی که بر سر راه تعبیر متن وجود دارد فائق آمد. در نهایت، در فصل کوتاه خاتمه، بیان شده که ماحصل نهایی نظريه رؤیایی بودن تجربه وحیانی برای متن مقدس این است که متن مقدس گونه‌ای متن هنری است. این امر نه تنها منافاتی با کاشفیت، هدایتگری و قدسی بودن متن ندارد، بلکه شرطی اساسی برای پیدا آمدن این ویژگی ها در متنی است که به امری شناخت ناپذیر و بیان ناشدنی (غيب) معطوف است.
در پایان کتاب، دو ضمیمه در باب سابقه نظریه‌های وحی در کلام و فلسفه اسلامی آمده که سالها پیش از این منتشر شده بودند و اکنون به دلیل ارتباط با مطالب این کتاب به آن افزوده شده‌اند.
قسمتی از کتاب رویا استعاره و زبان دین:
در این بخش، سخن بر سر تبيين متافیزیکی وحی و نقشی است که می‌توان برای پدیده رؤیا در آن قائل شد. در تصویری معمول از تجربه وحیانی، چنین پنداشته می‌شود که در این تجربه خداوند با واسطه‌ای از جانب او کلماتی را به شخصی که نبی خوانده می‌شود القا می‌کند. در تبیین متافیزیکی وحی، پرسیده می‌شود که آیا چنین پدیده‌ای ممکن است و اگر ممکن است چگونه؟ ظاهرا برای امکان‌پذیر بودن چنین تفسیر و تصویری از تجربه وحیانی، دست کم باید خداوندی در عالم وجود داشته باشد. برای این خداوند، باید امکان پذیر باشد که به نحوی از انحا تکلم کند و همچنین، این امکان وجود داشته باشد که به نحوی از انحا انسانی را خطاب قرار دهد تا این تکلم با او انجام گیرد و در نهایت، باید انسانی باشد که به‌گونه‌ای پذیرای این تكلم باشد.
در فلسفه و دانش جدید، اشکالاتی متعدد در برابر هرکدام از این فرض‌ها طرح شده است. اما این اشکالات صرفا در دوران جدید سر بر نیاورده‌اند. چنانکه در فصل نخست خواهیم دید، از همان قرون نخستین در عالم اسلام مسائل و مشکلاتی پیش روی این تصویر از تجربه وحیانی قرار گرفت، اشکالاتی که به پیدایش تفسیرهایی پیچیده‌تر از تجربه وحیانی انجامید؛ از جمله این تفسيرها نظریه‌هایی بودند که پدیده رؤیا را برای تبیین امکان تجربه وحیانی و توضیح چگونگی این تجربه به کار می‌گرفتند.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.