حق تنبلی

حق تنبلی

درباره نویسنده پاول لافارگ:

پاول لافارگ (Paul Lafargue) نویسنده کتاب حق تنبلی، (زاده: ۱۵ ژانویه ۱۸۴۲ در سانتیاگو کوبا- درگذشته: ۲۶ نوامبر ۱۹۱۱)، نویسنده و فعال سیاسی سوسیالیست فرانسوی، نظریه‌پرداز مارکسیست، از بنیانگذاران حزب کارگران فرانسه و از اعضای کمون پاریس بود.

وی در سانتیاگو در کوبا به دنیا آمد. ده ساله بود که به همراه خانواده اش به فرانسه رفت و بیشتر عمر خود را در آن جا گذراند. نخست در بوردو و سپس در پاریس در دانشکدهٔ پزشکی مشغول به تحصیل گردید اما با اخراج او از دانشگاه تحصیلاتش ناتمام ماند. به علت بیان نظراتش و شرکت در تظاهرات اعتراضی بارها به زندان افتاد و به انگلیس و اسپانیا پناهنده شد. او را بیش‌تر به عنوان مدافع حقوق زنان می‌شناسند، و آثاری در زمینهٔ تاریخ مذهب، اخلاق، ادبیات، زبان و کمدی هم دارد. شناخته‌شده‌ترین اثرش کتاب حق تنبلی است. پل لافارگ با دختر دوم مارکس، لورا، ازدواج کرد و در واقع، داماد مارکس به حساب می‌آمد. وی به همراه همسرش لورا در سال ۱۹۱۱ خودکشی کرد و در پاریس به خاک سپرده شده‌اند.

درباره کتاب حق تنبلی:

پس از نقل قول اولیه از لسینگ «در هر چیزی تنبل باشیم، جز در دوست داشتن و نوشیدن، جز در تنبلی». در مقدمه معروف کتاب آمده‌است: «توهم عجیبی بر طبقات کارگر ملت‌هایی که تمدن سرمایه‌داری بر آن حاکم است، دامن می‌زند. این هذیان، مصیبت‌های فردی و اجتماعی را که برای دو قرن بشریت غمگین را به ستوه آورده‌است، به درون خود می‌کشاند. این توهم عشق به کار است، اشتیاق شدید به کار، که حتی تا پایان نیروی حیاتی فرد و فرزندانش رانده شده‌است. کاهنان، اقتصاددانان و اخلاق گرایان به جای مخالفت با این انحراف ذهنی، هاله ای مقدس بر کار افکنده‌اند.»

به گفته لافارگ، این دیوانگی محض است که مردم برای «حق» هشت ساعت کار در روز می‌جنگند. به عبارت دیگر، هشت ساعت بندگی، استثمار و رنج، زمانی که فراغت، شادی و خودسازی است که باید برای آن مبارزه کرد – و تا آنجا که ممکن است کمترین ساعت بردگی.

اتوماسیون که در زمان لافارگ راه زیادی را طی کرده بود، به راحتی می‌توانست ساعات کاری را به سه یا چهار ساعت در روز کاهش دهد. این بخش زیادی از روز را برای کارهایی که واقعاً می‌خواهیم انجام دهیم باقی می‌ماند – وقت گذرانی با دوستان، استراحت، لذت بردن از زندگی، تنبلی.

لافارگ استدلال می‌کند ماشین ناجی بشریت است ولی تنها در صورتی که زمان کاری که آزاد می‌کند به اوقات فراغت تبدیل شود. می‌تواند باشد، باید باشد ولی به ندرت بوده‌است. زمانی که آزاد می‌شود معمولاً به ساعت‌های بیشتر کار، ساعت‌های بیشتر زحمت و مشقت تبدیل می‌شود. ساعات کار زیاد در روز اغلب تحقیرآمیز است در حالی که ساعات کاری بسیار کم می‌تواند بسیار شاداب و غنی باشد و منجر به پیشرفت عمومی، سلامتی، شادی و رضایت شود. او همچنین مخالف حقوق بشر است و در عوض حق تنبلی را ترجیح می‌دهد.