تئاتر برای زندگی
درباره نویسنده دیوید دایموند:
دیوید دایموند (David Diamond) نویسنده کتاب تئاتر برای زندگی، یکی از اعضای مؤسس شرکت تئاتری مستقر در ونکوور Theater for Living (که قبلاً به عنوان تئاتر سرفصل ها شناخته می شد) است. او مبتکر تکنیک های تئاتر برای زندگی است. او از سال 1984 تا سال 2018 مدیر هنری گروه تئاتر بود تا اینکه با حمایت هیئت مدیره و کارکنان تصمیم به «تسلیم» سازمان گرفت. دایموند به ارائه فرآیندهای کارگاه Theater for Living در مورد بسیاری از مسائل با جوامعی که او را به انجام این کار دعوت می کنند ادامه می دهد و همچنین کارگاه های آموزشی در زمینه تکنیک های تئاتر برای زندگی ارائه می دهد. او همچنین سخنران اصلی، نویسنده و بازیگر است.
درباره کتاب تئاتر برای زندگی:
دیوید دایموند بیش از سی سال از عمرش را در تئاتر سپری کرده است؛ ابتدا به‌عنوان بازیگر حرفه‌ای و بعد در مقام کارگردان هنریِ گروه تئاترِ خودش با نام هِدلاینز. او به اتفاق گروهش فرم ویژه‌ای از تئاتر سیاسی را به نام تئاتر برای زندگی خلق کرده که به‌شدت متأثر از دو کتاب انقلابی از دو نویسندۀ برزیلی‌تبار است ــ یکی «آموزش سرکوب‌شدگان» اثر پابلو فریره و دیگری «تئاتر سرکوب‌شدگان» اثر آگوستو بوال.
ویژگی منحصربه‌فرد گروه دایموند این است که به جای تولید تئاتر «برای» اجتماعات، تئاتر را «همراه با» اجتماعات خلق می‌کند. این گروه طی صدها پروژه و کارگاه آموزشی از تئاتر برای ایجاد تغییر سیاسی بهره گرفته و اجتماعات را توانمند کرده تا از زبان تئاتر ــ‌کلام، حرکت، ژست و رقص‌ــ برای بیان قصه‌هایشان استفاده کنند، مجاری تازۀ ارتباطی ایجاد نمایند و با مسائل بغرنجی چون نژادپرستی، کلیشه‌‌های جنسیتی، اعتیاد و خشونت کلنجار بروند.
دایموند در کتاب تئاتر برای زندگی در مورد ابعاد نظری و عملی «تئاتر برای زندگی» گزارش مبسوط و شیوایی در اختیار ما می‌گذارد. وی در مقام یک مؤلف «علم و تئاتر را در هم می‌تند» و پیوندهای شگفت‌انگیز زیادی را با فهم سیستمی و جدید از زندگی، بر ما آشکار می‌کند.
تجربه‌‌هایی که دایموند شرح می‌دهد به درک عمیق‌‌تری از نیروهای پویش‌زا در اجتماع می‌انجامند و منجر به تغییر در روابط و رفتار میشوند. آنها در نهایت اجتماعات را توانمند می‌کنند تا موجب تغییرات سیاسی شوند. او تأکید می‌کند که کارگاه آموزشی «تئاتر برای زندگی» یک کارگاه آموزشی تئاتر است و نه یک جلسۀ گروه درمانی. با وجود این «مانند هر تئاتر خوب دیگری می‌تواند ارزش درمانی هم داشته باشد.»
دیوید دایموند به‌خوبی از نقش غیرمتعارف کارگردان هنری در تئاتر اجتماع‌بنیاد خویش آگاه است. درواقع او حتی از خودش به‌عنوان کارگردان یاد نمی‌کند، در عوض به پیروی از آگوستو بوال، اصطلاح «جوکر» را برای اشاره به موضعش به کار می‌برد. جوکر یادآور دلقکِ دربار قرون وسطایی است که اجازه داشت تشکیلات حاکم را به سخره بگیرد و به‌طرزی بازیگوشانه و سرگرم‌کننده به حقایق ناخوشایند بپردازد. تلخک یا دلقک مظهر نیرویی خلاقانه بود و غالباً همچون یک تردست چندین کار را همزمان انجام می‌داد.
جوکر در «تئاتر برای زندگی» بسیاری از این ویژگی‌‌ها را به نمایش می‌گذارد. به قول دایموند یک پروژۀ «تئاتر برای زندگی» به این دلیل برگذار می‌شود که اجتماعی می‌خواهد به مسائل خاصی بپردازد و برای این کار از جوکر دعوت می‌کند.
قسمتی از کتاب تئاتر برای زندگی:
لِوانا به پنجاه و پنج سازمان موجود در شبکه «آربن» اطلاع داد که ما دنبال افرادی برای مشارکت در یک کارگاه آموزشی می‌گردیم؛ کارگاهی که از تجربه‌های زندگی ایشان برای خلق نمایشی بهره می‌گیرد که موضوع آن خشونت در خانواده است و هدف آن التیام‌بخشی است. من و لوانا با داوطلبان مصاحبه کردیم. کارگاه ما به لحاظ مالی تا سی نفر ظرفیت داشت و هرکس می‌توانست جزو این سی‌نفر باشد. تنها معیار ما این بود که افراد به موقع حضور یابند و مایل باشند تجربه‌های زندگی خود را صادقانه مطرح کنند؛ البته قرار نبود هیچ‌یک از این اطلاعات را به‌طور مستقیم استفاده کنیم، یعنی قرار نبود آنها را مستقیم به کسی نسبت دهیم. تاکید داشتیم که نیازی به تجربه بازیگری نیست. ما هفده مشارکت‌کننده جمع کردیم که دو نفر از آنها مشاور گروه شدند. همگی بابت حضور در کارگاه دستمزدی بیش از حداقل حقوق تعیین شده برای بازیگران کانادا را دریافت می‌کردند.
پول برای این افراد مهم بود ولی دلیل اصلی مشارکت آنها پول نبود. حتی در این مرحله اولیه، اعضای اجتماع به قابلیت این پروژه برای طرح معضل خشونت خانگی به روشی خلاقانه و مثبت پی بردند و فهمیدند چقدر موجب سلامت اجتماع می‌شود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.