افسوس نمیخوریم
باربارا دمیک رئیس دفتر لس آنجلس تایمر در پکن است. روایت او از کره‌ی شمالی جایزه‌ی «باشگاه رسانه های برون مرزی» را در زمینه‌ی گزارش های حقوق بشری برایش به ارمغان آورد و نیز جایزه‌هایی از انجمن آسیا و آکادمی دیپلماسی امریکا پوشش خبری او از سارایوو برای فیلادلفیا اینکوایرر نیز جایزه‌ی جورج پولک و نیز جایزه‌ی رابرت اف. کندی را به همراه داشت. کتاب او فینالیست جایزه‌ی پولیتزر در زمینه‌ی گزارش های بین المللی بود. کتاب قبلی او خیابان لوگاوینا: زندگی و مرگ در یک محله‌ی سارایوو نام دارد.
اگر به عکس های ماهواره‌ای از شبهای خاور دور نگاه کنید، لکه‌ای می‌بینید که مرموزانه در تاریکی غنوده. این منطقه‌ی تاریک جمهوری دموکراتیک خلق کره است. کنار این لکه‌ی سیاه اسرار آمیز، کره‌ی جنوبی و ژاپن و حالا هم چین، به سبب رونق اقتصادی‌شان، به زیبایی می‌درخشند. حتا از کیلومترها بالاتر نور بیلبوردها و چراغ ماشین ها و خیابان ها و نئون رستوران‌های زنجیره‌ای همچون نقطه‌هایی درخشان دیده میشوند که نشان دهنده زندگی روزمره‌ی مصرف کنندگان قرن بیست و یکمی انرژی است. در میان همه‌ی این‌ها، تقریبا سیاهی وسیعی است به بزرگی انگلستان. گیج کننده است که چطور کشوری با ۲۳ میلیون جمعیت به تاریکی اقیانوس‌ها در شب است. به زبان ساده، انگار کره‌ی شمالی تهی است. کره‌ی شمالی در اوایل دهه‌ی ۹۰ در تاریکی فرورفت. با سقوط اتحاد جماهیر شوروی که متحد کمونیست قدیمی خود را با سوخت نفتی ارزان سر پا نگه داشته بود، اقتصاد سست بنیان کره‌ی شمالی نیز در سراشیبی سقوط افتاد. نیروگاه‌ها به خرابه بدل شد. برق قطع شد. مردم گرسنه از تیرهای برق بالا رفتند تا سیم‌های مسی را با غذا معاوضه کنند.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.