برنامهریزی در ایران (۱۳۵۶-۱۳۱۶)
درباره نویسنده مسعود نیلی:
مسعود نیلی نویسنده کتاب برنامهریزی در ایران، (زاده ۲۵ بهمن ۱۳۳۳) اقتصاددان، مدرس دانشگاه و سیاستمدار ایرانی است که دبیر پیشین ستاد هماهنگی اقتصادی دولت دوازدهم بوده و به عنوان استاد دانشگاه صنعتی شریف فعالیت میکند.
وی دانشآموخته کارشناسی مهندسی سازه از دانشگاه صنعتی شریف، کارشناسی ارشد سیستمهای اقتصادی از دانشگاه صنعتی اصفهان و دکتری اقتصاد از دانشگاه منچستر میباشد. نیلی از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۰ همچنین در فاصله سالهای ۱۳۷۶ تا ۱۳۷۹ معاونت امور اقتصادی سازمان برنامه و بودجه را برعهده داشت. او از ۱۳۷۹ تا ۱۳۹۰ رئیس دپارتمان اقتصاد دانشکده مدیریت و اقتصاد دانشگاه صنعتی شریف بود. وی در دولتهای یازدهم و دوازدهم مشاور رئیسجمهور در امور اقتصادی بود. وی همچنین درسگفتارهایی آزاد در موسسه مطالعات سیاسی-اقتصادی “پرسش” برگزار کرده است.
درباره کتاب برنامهریزی در ایران:
سازمان برنامه و بودجه از بدو تأسیس تاکنون، به دلایل متعدد همواره یکی از سازمانهای مهمّ اداری، کارشناسی و حاکمیتی کشور بوده است. تنظیم برنامههای میانمدت، به عنوانِ قدیمیترین وظیفۀ سازمان، نیازمند ترسیمِ اهداف مشخص برای آینده، داشتن برآوردی واقعی و قابل قبول از منابع، شناخت کافی از ابزارهای در اختیار و درجۀ اثربخشی هر یک و نیز تعیینِ توالی مناسب برای اقدامات است. جدای از این بحث که انجام همۀ این امور به شکل درست و قابل قبول، توسط یک برنامهریز مرکزی، تا چه اندازه ممکن یا مطلوب است، انجام فعالیتهای ذکر شده، نیازمند آشنایی نسبتاً دقیق با محتوای ذهنی و آرمانهای مقامات سیاسی از یک طرف و گردآوری و پردازش آمار و اطلاعات همه جانبه در طرف دیگر است.
ایفای این نقش منحصر به فرد، سازمان برنامه و بودجه را در موقعیتی بیبدیل قرار میداده که در آن، اجزاء نظام تصمیمگیری در سطوح مختلف به عنوان بازیگرهای اصلی، و مراکز کارشناسی و تصمیمساز کشور به عنوانِ سایر بازیگرها، با نقشهای مشخص تعریف شدهاند. در این فرآیند، سازمانی که برنامهها را تهیه کرده و در جریان جزئیاتِ نحوۀ اجرای آن و موانع پیشرو قرار میگیرد و این تمرین را بطور مستمر تکرار میکند، به نهادی با پختگی و اِشراف زیاد تبدیل میشود که وقتی عملکرد و چگونگی برخورد با آن از سوی سیاستمداران مورد بررسی و تحلیل قرار میگیرد، میتواند به عنوان یک شاخص از کیفیت ادارۀ امور توسط دولتها، در چارچوبِ نگاه بلندمدت و میانمدت مورد استفاده واقع شود.
قسمتی از کتاب برنامهریزی در ایران:
پس از خاتمه جنگ جهانی دوم، از طریق مخارج نیروهای متفقین در ایران طی سالهای جنگ، قدرت خرید خارجی قابل توجهی به شکل نقره، طلا و ارز نصیب کشور شد. ارزش این اندوخته به ۵/۸ میلیارد ریال، یعنی ۱۸.5 برابر ارزش ذخایر ارزی کشور در سال ۱۳۱۹، بالغ گردید. وجود چنین اندوخته ارزی همزمان با وضع نامطلوب و از هم پاشیدگی اقتصادی کشور، بار دیگر فکر ترمیم و توسعه اقتصادی و طرح برنامههای عمرانی را تقویت نمود.
لذا به منظور استفاده از اندوختههای طلا و ارزی که در زمان جنگ به دست آمده بود، ابوالحسن ابتهاج، رئیس وقت بانک ملی، نامهای به وزیر مالیه، محمود بدر، و نیز صدرالاشراف (محسن صدر) نخست وزیر وقت نوشت. صدرالاشراف در ملاقاتی با ابتهاج به او اطلاع میدهد که بدر عليه او و در جهت عدم تحقق پیشنهادهایش اقدام میکند. به اعتقاد ابتهاج، بدر همان گونه که توانسته بود در زمان رضا شاه اقدام برای شروع برنامه ریزی را خنثی کند، این بار نیز از آن اقدامات دریغ نکرد؛ به این نامه نیز ترتیب اثر داده نشد تا اینکه قوام السلطنه بار دیگر مامور تشکیل کابینه شد و کابینه ششم خود را در بهمن سال ۱۳۲۷ تشکیل داد.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.