انسان‌شناسی زبان‌شناختی

انسان‌شناسی زبان‌شناختی

درباره نویسنده الساندرو دورانتی:

الساندرو دورانتی نویسنده کتاب انسان‌شناسی زبان‌شناختی، (زاده 17 سپتامبر 1950) استاد برجسته مردم شناسی است و از سال 2009 تا 2009 به عنوان رئیس علوم اجتماعی در UCLA خدمت کرده است. او عضو آکادمی هنر و علوم آمریکا است. دورانتی در رشته زبانشناسی در دانشگاه ساپینزا رم (لورا ، 1974) تحصیل کرد. جایی که در رشته زبانشناسی و مردم شناسی عمومی با جورجیو رائیموندو کاردونا (1943-1988). و در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی (دکترا ، 1981) تحصیل کرد. و در آنجا تخصص گرفت. در زبان های بانتو تحت لری هایمن در حالی که با الینور اوچ در زمینه های گفتگو الگوهای الگوهای کلمات ایتالیایی کار می کرد. رساله وی با عنوان “فونو: یک رویداد سخنرانی ساموایی”، بر اساس 13 ماه فعالیت میدانی در Falefā، در جزیره “Upolu در ساموآ”، بر زبان و سازمان اجتماعی جلسه شورای “محلی” (fono) تمرکز داشت.

درباره کتاب انسان‌شناسی زبان‌شناختی:

کتاب انسان‌شناسی زبان‌شناختی در 10 فصل با عناوین گستره انسان‌شناسی زبان شناختی، نظریه‌های فرهنگ، گونه‌گونی زبانی، روش‌های مردم‌نگاری، گفتارنویسی: از نوشتن تا تصاویر رقمی شده، معنی در صورت‌های زبانی، سخن گفتن در حکم عمل اجتماعی، تبادلات مکالمه‌ای، واحدهای مشارکت و سخن آخر سامان یافته است.

انسان‌شناسی زبان‌شناختی در چند دهه‌ اخیر تغییر و تحول چشمگیری کرده است. در کتاب حاضر برخی از ویژگی‌های اساسی این تغییر و تحول معرفی شده است. همچنین در این اثر، مولف کوشیده‌ به جای نوشتن رساله‌ای جامع در معرفی انسان‌شناسی زبان‌شناختی و تاریخچه و سیر تحول آن، گزینشی عمل کرده. و از طرح عناوین و موضوعاتی اجتناب کند. که احتمالا موجب تقویت تصویر و کلیشه‌ای، از انسان‌شناسان زبان‌شناختی می‌شود. در این تصویر کلیشه‌ای، انسان‌شناس زبانشناختی متخصص توصیف‌گرای ناآشنا با نظریه‌پردازی ترسیم می‌شود. که چیزهایی درباره تحلیل واجی، زبان‌شناسی تاریخ و زبان‌های «ناآشنا» می‌داند. و می‌تواند این نوع مطالب را به دانشجویان انسان‌شناسی که تمایلی به گذراندن این نوع درس‌ها در گروه‌های زبان‌شناسی ندارند تدریس کند.

تأکیدی که در این کتاب بر تاریخچه، منطق و نظام اخلاقی پژوهش می‌شود، در زبان‌شناسی نامعمول است. اما در میان انسان‌شناسان امری معمول است. چرا که مولف مدت‌های طولانی با سیاست‌های مربوط به عرضه‌ی نتایج تحقیق و تأثیر آن بر جوامع مورد مطالعه سروکار داشته‌اند.

قسمتی از کتاب انسان‌شناسی زبان‌شناختی:

فرض آغازین کتاب حاضر آن است. که انسان شناسی زبان شناختی به واسطه‌ی دستاوردهای گذشته‌اش است. و به همان اندازه، به سبب چشم اندازی که گروهی نسبتا کوچک اما فعال از پژوهشگران بین رشته‌ای در آثار خود از آینده به دست می‌دهند. حوزه‌ای مستقل و شایسته‌ی بررسی و تأمل است. تأملات این پژوهشگران درباره‌ی ماهیت زبان به مثابه ابزار اجتماعی و سخن گفتن در حکم عمل فرهنگی، حوزه‌ای از تحقیق و تفحص را شکل داده. که درک جدیدی از سنت‌های گذشته و حال در علوم انسانی و علوم اجتماعی فراهم آورده است. و همگان را به بازاندیشی رابطه‌ی زبان و فرهنگ فرامی‌خواند.

وقتی گفته می‌شود انسان شناسی زبان شناختی حوزه‌ای میان رشته‌ای است. منظور آن است که عمده‌ی حوزه‌ی تحقیقش برگرفته از رشته‌های علمی مستقل دیگر است. به ویژه در حوزه‌ای که نامش را از آنها گرفته است. یعنی زبان شناسی و انسان شناسی. در این فصل برخی از وجوه این میراث فکری را معرفی می‌کنیم. و وجوه دیگر آن را در فصل‌های بعد به بحث می‌گذاریم. هم چنین در این فصل نشان می‌دهیم. که انسان شناسی زبان شناختی طی چند دهه‌ی گذشته به هویت فکری مستقلی دست یافته است.