اخلاق در ایران
درباره نویسنده مقصود فراستخواه:
مقصود فراستخواه نویسندۀ کتاب اخلاق در ایران، (متولد ۱۳۳۵ در تبریز) جامعه‌شناس ایرانی و استاد برنامه‌ریزی توسعه آموزش عالی در مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی است. هم‌زمان با روز جهانی علم در خدمت صلح و توسعه، روزی که از سوی سازمان یونسکو در تقویم جهانی ثبت شده‌است، هیئت داوران، جایزهٔ ترویج علم سال ۱۳۹۶ را به مقصود فراستخواه به دلیل فعالیت و تلاش بی وقفه، مسئولانه، هدفمند، همه‌جانبه، انسانی و اخلاقی در حوزه‌های دانشگاهی و عمومی برای بسط دانش جامعه‌شناسی و همچنین تعهد به تداوم کار فرهنگی، ترویجی و علمی تقدیم کرد. جایزه نشان دهخدا در چهارمین دورهٔ آن(۱۳۹۷) و به خاطر کتاب برگزیدهٔ «نظارت و ارزشیابی در آموزش عالی» به عباس بازرگان و مقصود فراستخواه تعلق گرفت. در دهمین جشنواره بین‌المللی فارابی (7بهمن 97)، مقصود فراستخواه برگزیدهٔ جایزهٔ «مطالعات میان رشته‌ای» شناخته شد.
درباره کتاب اخلاق در ایران:
کتاب «اخلاق در ایران» از ضرورت رجوع به نقطۀ اتکای اخلاقیِ درون افراد، برای برون‌رفت از بحران در جامعه‌ای بحران‌زده، سخن می‌گوید و از اینکه در چنین شرایطی باید بیش از هر زمان دیگری به منابع اخلاقی درون رجوع کرد و به‌لحاظ اخلاقی نسبت به دیگران و جامعه و محیط پیرامون حساس شد و با رویکردی اخلاقی به مسائل اجتماعی واکنش نشان داد. در این کتاب نظریات گوناگون مربوط به اخلاق معرفی و بررسی میشوند و وجوه گوناگون موضوع اخلاق مورد تحلیل و واکاوی قرار می‌گیرد و به‌میانجی نظریات مربوط به اخلاق، مسائل جامعۀ ایران، با نگاهی نقادانه، تحلیل و بررسی می‌شود.
فراستخواه در کتاب «اخلاق در ایران» بر آن است که نشان دهد اخلاقی اندیشیدن و اخلاقی رفتار کردن و حساسیت‌های اخلاقی چقدر برای جامعۀ امروز ایران ضروری است و هم در کوتاه‌مدت و هم در میان‌مدت و درازمدت، می‌تواند جامعۀ ما را به‌سمت پیشرفت و نجات از بحران‌هایی که امروزه با آن‌ها مواجه است سوق دهد.
بحث اصلی، مهم و کلیدیِ کتاب در این باب است که در شرایط بحرانی، زیستِ اخلاقی چگونه ممکن است و چقدر ضرورت دارد و چه نقشی در نجات جامعه از بحران می‌تواند ایفا کند. فراستخواه، برخلاف این باورِ کم‌وبیش رایج که در دورۀ بحران نمی‌توان از اخلاق و اخلاقی زیستن سخن گفت، بر این موضوع تأکید می‌کند که اتفاقاً در شرایط بحرانی و هنگامی که سیستم و ساختارهای برسازندۀ جامعه، حساسیت اخلاقی خود را از دست میدهند و نوعی یأس و بدبینی بر جامعه حاکم می‌شود، این اخلاق است که می‌تواند راه نجاتی برای برون‌رفت از بحران‌های عمیق در جامعه باشد.
قسمتی از کتاب اخلاق در ایران:
جامعه کنونی ایران و نیاز به تکیه گاههای درونی معرفت و اخلاق ما به تکیه گاه‌هایی در درون خویش برای فاعلیت آگاهی و زیست اخلاقی نیاز داریم. خصوصاً آنگاه که نوعی بیخردی بر زمانه چیره شده باشد. سیستم ها گاه کودن میشوند، هوشمندی خود را از دست میدهند و گویا دیگر چندان حواس درست و حسابی ندارند حساس نیستند اندام‌ها و و حسگرها (سنسورها)ی اخلاقی این سیستمها خوب کار نمی‌کند.
اگر کمی دقت کنیم متوجه میشویم بسیاری از حقوق و مقررات اخلاقی نیستند، قوانینی داریم که غیر اخلاقی هستند اخلاق درون سیستمهای اجتماعی تعبیه نشده است. در جامعه‌ای که دچار بی اخلاقی سیستماتیک شده باشد، بی اخلاقی شکل قانونی پیدا می کند، ساختار دارای ظرفیتهای اخلاقی لازم نیست، در سیستم حکمروایی، سیستم ثروت یا سیستم قدرت، لازم است حساسیت اخلاقی کافی تعبیه بشود و به صورت حقوقی و قانونی در بیاید. برای مثال و به تعبیر کانت اگر بخواهیم تشخیص دهیم که یک نظام قدرت چقدر اخلاقی هست…
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.