مدرنیسم ارتجاعی

قسمتی از کتاب مدرنیسم ارتجاعی:

جنگ جهانی اول منبع امیدی بود برای طرفداران آیین بدبینی فرهنگی در آلمان، کسانی که باور داشتند می‌شود در فرایند انحطاطی که دارد روح و جسم ملت را تهدید می‌کند دگرگونی اساسی ایجاد کرد. منظور آنها در اصل این نبود که جهان ملال آور و نفرین شده است، بلکه این بود که جهان را می‌توان نجات داد، از زوالش جلوگیری کرد و حتی روندش را معکوس کرد. این امیدها بود که ناسیونالیست‌های دوره پس از جنگ را در تقابل با مضامین ضد صنعتی موجود در ناسیونالیسم آلمان قرار می‌دهد. در اواخر قرن نوزدهم، تکنولوژی به شکلی محدود، و اساسا از سوی مهندسان، وارد زبان و تصورات ناسیونالیستی شده بود.

بداعت و تازگی مباحث دوره پس از جنگ درباره تکنولوژی و فرهنگ در آلمان این بود که برای نخستین بار روشنفکران بیگانه با فنون هم کوشیدند تکنولوژی را در زبان ناسیونالیستی وارد کنند. این ایده‌های ناسیونالیستی نیز، مثل دیگر اشکال ناسیونال سوسیالیسم و فاشیسم اروپایی – درنتیجه تجربه خط مقدم در جریان جنگ جهانی اول، طنینی استوار و پرصدا یافتند، و در گرم خانه مجادلات فرهنگی سال‌های پس از جنگ رشد و نمو یافتند و در نهایت در تبلیغات نازی به ثمردهی سیاسی رسیدند. مقابله تکنیک و فرهنگ در جمهوری وایمار آغاز نشد. پیشرفت‌های فنی بزرگ که نتیجه انقلاب‌های صنعتی اول و دوم بودند و وابسته به بخار، برق و شیمی، در قرن نوزدهم وارد آلمان شده بودند؛ و جار گون اصالت، رمانتیسم آلمانی، سنت غیر سیاسی و بی‌اعتمادی به روشنگری نیز همراه و ملازم ظهور رایش پروس بودند.