درآمدی بر علوم اعصاب شناختی
درباره نویسنده ریچارد پسینگهام:
ریچارد پسینگهام (Richard Passingham) نویسنده کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی، با نام کامل ریچارد ادوارد پسینگهام، عصبشناس انگلیسی است. وی فارغالتحصیل مقطع دکترا در رشتهی روانشناسی از دانشگاه لندن است و از نخستین افرادی محسوب میشود که از روش عکسبرداری مغزی در مطالعات شناختی انسان استفاده کرده. پسینگهام در سال 1988 از سخنرانان افتخاری بیمارستان همرسمیث (Hammersmith) و در 1996 مدیر افتخاری دانشگاه لندن بود، و در 1997 نیز استاد عصبشناسی رفتاری در آکسفورد شد..
درباره کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی:
چرا افراد مبتلا به آلزایمر در یافتن مسیر خود مشکل دارند؟ چرا برخی افراد که عضوی از بدنشان قطع شده، باز هم عضو قطعشده را حس میکنند؟ چرا برخی بیماران پس از سکتۀ مغزی متوجه اشیای سمت چپشان نمیشوند؟ انسان چگونه قادر به استنباط منظور دیگران است؟ در کتاب درآمدی بر علوم اعصابِ شناختی برای پرسشهایی از این دست، پاسخی مییابیم. مطالب این کتاب به گونهای نگاشته شده است که برای عموم خوانندگان علاقهمند به افزایش آگاهی در این زمینه فهمیدنی باشد و به دانش تخصصی در این زمینه نیازی نیست.
علوم اعصاب شناختی پلی است بین روانشناسی شناختی و علوم اعصاب. این علم با ظهور روشهای پیشرفتۀ مطالعۀ فعالیت مغز هنگام انجام اعمال حرکتی و ذهنی پدیدار شده است؛ روشهایی مانند توموگرافی با نشر پوزیترون، مگنتوآنسفالوگرافی، تصویربرداری تشدید مغناطیسی کارکردی مغز و تصویربرداری انتشار وزنی. نویسندۀ این کتاب، ریچارد پسینگهام، محقق انگلیسی علوم اعصاب و دارندۀ جایزۀ انجمن همکاران سلطنتی انگلستان است. او متخصص بینالمللی سازوکارهای لوب فرونتال در تصمیمگیری و کنترل اجرایی است.
قسمتی از کتاب درآمدی بر علوم اعصاب شناختی:
یکی از اولین شکایتهای افراد این است که در به خاطر آوردن اسامی مشکل دارند. در دهۀ ششم عمر ممکن است دچار این مشکل شویم. این مشکل نمیتواند تنها به این دلیل باشد که اسامی افراد قراردادی است، چون نام گاو نیز اینگونه است. هر زبانی واژۀ متفاوتی برای این حیوان دارد.
دانش ما در زمینۀ معنی واژهها بخشی از دانش زبانی را شکل میدهد و این در افرادی که در سنین پیری مبتلا به «دمانس معنایی» هستند، تحلیل میرود. این سندروم نتیجۀ از دست رفتن بافتهای گیجگاهی و پیشپیشانی است که در تصویر 13 نشان داده شدهاند و این شامل کورتکس پریرینال نیز میشود. صدمه به کورتکس پریرینال منجر به مشکلاتی در نام بردن اشیا میشود؛ اما با گیجکنندگی بیشتر آنها از نظر ادراکی و معنایی این مشکل وخیمتر نیز میشود.
اکنون اسامی افراد را در نظر بگیرید. افراد مختلف ویژگیهای دیداری مشترک دارند: آنها چشم، بینی و غیره دارند. اما بسیاری از ویژگیهای دیگر نیز هستند که افرادی که ما میشناسیم، به طور مشترک دارند: آنها ممکن است همکارمان باشند یا در لیست مخاطبان ایمیل ما باشند. بنابراین میتوان تمام این افراد را با هم اشتباه گرفت و با این حال نامی که سعی میکنیم به خاطر بیاوریم، تنها متعلق به یکی از آنهاست. نتیجه این است که به خاطر آوردن اسامی اشخاص از دشوارترین کارهای معنایی است و در نتیجه به شدت تحت تأثیر سن است.
اما همینطور که پیر میشویم، از فراموش کردن رویدادها مثل جا گذاشتن کلید هم شکایت داریم. در بیماری آلزایمر، حدود هفت سال قبل از بروز مشکلات شدید حافظه، میتوان از دست رفتن حجمی از هیپوکامپ را تشخیص داد. از میان اینها، روشنترینشان این است که افراد قادر به بازیابی خاطرات زندگیشان نیستند؛ اما این مسئله در میان آنها مشترک است که دربارۀ جایی که در آن هستند یا چگونگی رسیدن به آن جا گیج میشوند و همانطور که قبلاً شرح داده شد، دلیلش این است که هیپوکامپ موقعیت مکانی فرد را نمایش میدهد.
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.