یک ماجرای خیلی خیلی خیلی سیاه

یک ماجرای خیلی خیلی خیلی سیاه

مارتین مک‌دونا متولد ۱۹۷۰ است در لندن. نوجوان ۱۴ ساله‌ای بود که با دیدن نمایشی از دیوید ممت، بوفالوی امریکایی، تصمیم گرفت نویسنده شود. درس را رها کرد و طی هشت سال بعدش، از صد و خرده‌ای قصه و طرح، فیلمنامه نوشت و برای هر جا که به ذهنش می‌رسید، فرستاد. همه‌شان رد شدند. در ۲۴ سالگی هنوز داشت با مقرری هفته‌ای ۵۰ دلار دولت سر می‌کرد که تصمیم گرفت نمایشنامه بنویسد. در دوره‌ای هر روز از صبح تا بعدازظهر کار کرد، بعد هم تا آخر شب پای تلویزیون، نشست به تماشای سریال‌های شبکه‌های مختلف تا برای گره‌افکنی و به جان هم انداختن شخصیت‌ها ایده بگیرد. نتیجه این شد که ظرف ۹ ماه، ۷ نمایشنامه نوشت؛ از یکی‌شان راضی نبود، اما شش تای دیگر در همین مدت کوتاه، از کلاسیک‌های تئاتر انگلستان شدند؛ ولی دست‌کم اولی‌شان، ملکه زیبایی لی نین، از بهترین نمایشنامه‌های همه اعصار خوانده شده.
قسمتی از نمایشنامه یک ماجرای خیلی خیلی خیلی سیاه:
مارجوری/راوی: پسره تو زیرزمین یه کلیسایی تو تنسی بزرگ شد و خیلی هم با هفت برادر بزرگ‌ترش خوب کنار نمیومد. اون‌ها کتکش می‌زدن و مسخره‌اش می‌کردن بابت اینکه اینقدر زیاد عاشق حرف‌های متین مسیح بود، حرف‌هایی که از کف چوبی کلیسا گذر می‌کردن قلب سرکش اون رو پر می‌کردن از آرامش و عشق و چیزهای این‌جوری.
ولی یه روزی پسره رفت و کار خودش رو کرد! همه حشره‌های کوچیک و موجودات ریزه‌میزه‌ای رو که برادرهاش اون پایین به دام انداخته بودند آزاد کرد، همون‌طور که به نظرش مسیح آزاد‌شون می‌کرد، اگه اون پایین زندگی می‌کرد و به فکر حشره‌ها بود. ولی برادر‌هاش که ماجرا رو فهمیدن ،اوه پسر، دیگه صبرشون سر اومد! این شد که گرفتنش و هشت تا پای کوچولوش رو میخ کردن به یه تخته چوب و همون‌جور گذاشتنش تا بمیره. اون هم همون‌جا مرد…
مارجوری عروسک عنکبوت را از پشت سرش برمی‌دارد و جوری می‌گرداندش انگار دارد آرام بال می‌زند.
ولی روحش نمرد. روحش رفت بالا، از تارهای عنکبوت‌ها گذشت، از کف چوبی کلیسا گذشت، از کشیش‌ها و عبادت‌کننده‌ها گذشت. کلی راه رفت تا واقعاً رسید به بهشت. ولی آقایی که دم دروازه‌های اونجا بود گفت: عنکبوت ها رو راه نمی‌دن تو بهشت، چون بچه‌های کوچیک رو می‌ترسونن و پسره هم شناور تو آسمون برگشت پایین. الان هم دیگه نمی‌دونه کجاس. نمی‌دونه کجاس، فقط می‌دونه هر جا هست خیلی خیلی خیلی خیلی سیاهه.