یک دروغ عالی

کریس برنان برای تدریس در دبیرستان سنترال والی درخواست داده بود، ولی مردی شیاد بود. سوابق کاری‌اش قلابی و هویتش به کلی غیرحقیقی بود و تاکنون موفق به گول زدن مدیر اداری، دستیار ناظم و عضو هیئت مدیره بخش مطالعات اجتماعی شده بود. امروز صبح آخرین مصاحبه‌اش با مدیر، دکتر وندی مک الرویا بود. یا موفق می‌شد یا رد می‌شد.

کریس در دفتر او منتظر در صندلی‌اش جابه‌جا می‌شد، گرچه اصلا عصبی نبود. قبلا سابقه جنایی‌اش در ایالت و کل کشور بررسی شده و فرم عدم آزار جنسی و عدم بازداشت و کودک آزاری را پر کرده بود. می‌دانست چه کاری دارد انجام می‌دهد. روی کاغذ عالی بود.

بیرون مدرسه کشیک کشیده و معلمان مذکر را زیر نظر گرفته بود و می‌دانست برای مصاحبه باید چه لباسی بپوشد. پیراهن آکسفورد سفید، بدون کراوات، شلوار خاکی رنگ و کفش ورزشی باس که از حراجی در شهر خریده بود . ۱۸۵ سانتی متر قد و صد کیلو وزن داشت و چشمان دور از هم آبی رنگ، گونه های پهن و لبخند دوستانه‌اش او را جذاب و دھاتی معرفی می‌کرد. موهایش قهوه‌ای شنی و طبق مد همان شهر کوتاه شده بود. همه، مردان مو کوتاه را دوست داشتند و مایل بودند فراموش کنند که چنین ظاهری فریبنده است.