یک خانواده تقریبا معمولی

ما یک خانواده کاملا معمولی بودیم اما همه چیز تغییر کرد.

مدت‌ها طول کشید تا زندگی‌مان را بنا کنیم؛ اما این زندگی با یک چشم بر هم زدن فرو ریخت. برای اینکه وجود واقعیات را بسازی باید سال‌های دهه‌ها یا حتی یک عمر را صرف آن کنی.

این مسیر تقریبا همیشه پیچیده و بغرنج بوده و تنها دلیل آن تکرار آزمون و خطاست. ما با همین آزمون‌ها و تجارب زندگی شکل می‌گیریم و ساخته می‌شویم.

هنوز نفهمیده‌ام پاییز امسال چه بلایی سر خانواده‌ام آمد. قبول دارم که نمی‌توان به فلسفه همه اتفاقات پی‌برد، برای هر چیزی حکمتی وجود دارد؛ اما اتفاقی که چند هفته پیش برای خانواده‌ام افتاد غیر ممکن بود. من هیچ توضیحی در این مورد ندارم، نه برای خودم و نه برای دیگران.

شاید برای هر کسی عادی به نظر برسد اما من یک کشیشم و خودم را بیشتر از هر کس دیگری مسئول اتفاقات ناگوار دنیا می‌دانم. برای خیلی‌ها این سوال پیش می‌آید که فلسفه زندگی‌ام چیست. آیا به آدم و حوا و مریم باکره و معجزات حضرت مسیح، مثل راه رفتن روی آب و زنده کردن مردگان، اعتقاد دارم یا نه.

دوران زندگی مذهبی‌ام با بحث کردن با پرسشگران مشتاق و بررسی دیدگاه‌هایشان شروع شد. استدلالم این بود که علم هم مثل خیلی از مباحث، شکل دیگری از مذهب است. البته گه‌گاهی مردد می‌شدم و اعتقاداتم را زیر سوال می‌بردم. اما حالا ایمان راسخی دارم؛ می‌دانم الطاف خداوند شامل حالم می‌شود و محبتش را از من دریغ نمی‌کند. خداوند خود مهربانی و عشق است. خداوند امیدی زوال ناپذیر و ملجأ و پناهگاه امن من است.