چین بعد از مائو

چین بعد از مائو

درباره نویسنده شارل بتلهایم:

شارل بتلهایم (Charles Bettelheim) نویسنده کتاب چین بعد از مائو، (1913-2006) اقتصاددان فرانسوی می‌باشد.

درباره کتاب چین بعد از مائو:

در تاریخ یازدهم ماه مه ۱۹۷۷، شارل بتلهایم از ریاست انجمن دوستی چین و فرانسه استعفا کرد و تلخیصی از متن استعفانامه، اول بار در مجله لوموند به چاپ رسید و انعکاس بین المللی گسترده ای یافت. چندماه بعد، نیل برتون که از کانادایی‌های ساکن چین است، نامه سرگشاده ای خطاب به بتلهایم نوشت و نسخه ای از نامه را برای مجله پرشهرت مانتلی ریویو فرستاد و پیشنهاد کرد که مجله متن نامه را همراه با پاسخ احتمالی بتلهایم در شمارۀ مخصوصی به چاپ رساند. پاسخ بتلهایم چند ماه بعد تهیه شد و بالاخره در شماره مخصوص اوت ۱۹۷۸ مجله همراه با نامه برتون و متن استعفانامه به چاپ رسید. مجموعه این سه نوشته به زبان فرانسه در کتابی تحت عنوان چین بعد از مائو منتشر شد.

قسمتی از کتاب چین بعد از مائو:

رویدادهای چین در دهه اخیر هرگز خالی از شگفتی نبوده است. «انقلاب فرهنگی»، همان قدر که در میان طرفداران چین هیجان آفرید، عناد و دشمنی مخالفان چین را نیز برانگیخت و دستگاه‌های تبلیغاتی عریض و طویل آنان، هزار و يك تئوری علم کردند تا حقانیت انقلاب فرهنگی را خدشه دار کنند. چون مائو در مرکز انقلاب فرهنگی قرار داشت و مخالفان نیز مائو را سد راه عمده خود می‌دانستند، فرصت را مغتنم شمردند و با تحقیر و تحریف انقلاب فرهنگی، خیال تضعیف موقعیت داخلی و بین المللی مائورا در سر داشتند. انقلاب فرهنگی مخصوصاً از سوی نیروهایی مورد حمله قرار گرفت که دیکتاتوری بلامنازع و خودکامه حزبی را سوسیالیسم می‌پنداشتند و تکیه مائو به توده ها و حمایت وی از سیادت خلق به جای سلطه بوروکراتیک را به عنوان قدمی در تضعیف حزب و یا نوعی «کودتا» و در هر صورت نظریاتی «ضد سوسیالیستی» مورد نکوهش قرار می‌دادند.

ولی به هر حال، انقلاب فرهنگی به يك پیروزی موقتی دست یافت و در کنار انقلاب ۱۹۴۹، از مهمترین دست آوردهای اندیشه های مائوتسه دون به شمار آمد. اگر بتوان مهمترین دست آورد مانو را طرد آن تفکر مکانیکی و اقتصادگرایی دانست که از دیرباز دامنگیر بخش مهمی از مارکسیسم شده بود، آنگاه انقلاب فرهنگی را باید عالیترین تبلور این دست آورد خواند.