چه چیز به چه کس می‌رسد؟ چرا؟

چه چیز به چه کس می‌رسد؟ چرا؟

درباره نویسنده الوین راث:

الوین راث نویسنده کتاب چه چیز به چه کس می‌رسد؟ چرا؟، زاده‌ی 18 دسامبر 1951، استاد دانشگاه و نویسنده‌ای آمریکایی است. راث استاد اقتصاد در دانشگاه استنفورد است و در بخش اقتصاد و تجارت دانشگاه هاروارد نیز تدریس می‌کند. او در سال 2017، رئیس «انجمن اقتصاد آمریکا» بود. راث در سال 2012، جایزه‌ی یادبود نوبل علوم اقتصادی را به صورت مشترک با لوید شیپلی دریافت کرد.

درباره کتاب چه چیز به چه کس می‌رسد؟ چرا؟:

موضوع کتاب چه چیز به چه کس می‌رسد چرا، بیشتر پژوهش‌ها درباره‌ی اقتصاد، حول محور بازارهای کالا می‌چرخند؛ جایی که در آن، قیمت کالاها، فروشندگان و خریداران را به هم متصل می‌کند. اما درباره‌ی سایر «کالاها» چه، مثل جایی خالی در یکی از کلاس‌های دانشگاه ییل یا منصبی در شرکت گوگل؟ چنین مثال‌هایی در قلمروی «بازارهای جورسازی» جای می‌گیرند؛ در این بازارها، «فروشندگان» و «خریداران» باید یکدیگر را انتخاب کنند و قیمت، تنها عامل تعیین کننده‌ی این که چه چیز به چه کس می‌رسد، نیست. آلوین راث، یکی از متخصصین پیشروی جهان در زمینه‌ی «بازارهای جورسازی» است. او در کتاب چه چیز به چه کس می‌رسد چرا، از «بازارهای جورسازی» پیرامون ما پرده برمی‌دارد و نشان می‌دهد که چگونه می‌توان در این گونه بازارها، انتخاب‌های هوشمندانه تری داشت.

قسمتی از کتاب چه چیز به چه کس می‌رسد؟ چرا؟:

طراحی بازار چنان فراگیر است که کم و بیش بر همه‌ی جنبه‌های زندگی ما از همان لحظه که از خواب برمی‌خیزیم اثر می‌گذارد. پتویی که روی خود می‌اندازیم و آگهی تبلیغاتی که از رادیو – ساعت پخش می‌شود و حتی خود رادیو کارکردهای پنهان بازارهای مختلفی را در خود نهفته دارند، حتی اگر صبحانه‌ی مختصری بخوریم، احتمالا از دامنه‌ی جهانی چندین بازار منتفع خواهیم شد. مشارکت در بیشتر این بازارها ساده است، اما همین سادگی ظاهری می‌تواند طرح پیچیده‌ی بازار را پشت خود پوشیده دارد.

به عنوان مثال، احتمالا نمی‌دانیم نانی را که می‌خوریم کجا پخته‌اند. اما حتى اگر بدانیم، لازم نیست نانوا بداند گندم آرد شده و به کار رفته در پخت نان را چه کسی کاشته است. از همین روست که گندم همچون کالای همگن معامله می‌شود، یعنی به شکل محموله‌هایی که همه‌ی آنها را اساس می‌توان یکسان قلمداد کرد. این ویژگی، اگرچه حتی کالاهای همگن نیز طراحی لازم دارند، وضعیت را ساده می‌کند و به همین علت نیاز نیست بازار گندم، آن طور که تا دهه‌ی ۱۸۰۰ بود، جورساز باشد. هر مزرعه‌ی گندم ممکن است با مزارع دیگر کمی متفاوت باشد. به همین علت، گندم با ارائه‌ی «نمونه» فروخته می‌شد؛ یعنی خریداران، قبل از ارائه‌ی پیشنهاد خرید، نمونه‌ی گندم را می‌گرفتند و ارزیابی می‌کردند.