پنج بازمانده

بود و نبود قرمز و سیاه. یک لحظه اینجا، یک لحظه آنجا. چهره‌اش در آنسوی شیشه. پنهان در نور چراغ‌های پیش رو، پیدا در تاریکی بیرون. محو. پنجره چهره اش را در مشت گرفت. خوب است، می‌تواند مال خودش باشد. ولی برگشت، شیشه هم نخواستش.

تصویر رد به او خیره شد ولی به خاطر شیشه و تاریکی، جزئیات تار شدند. ویژگی های اصلی آنجا بودند: پوست سفید و درخشان و چشمان آبی و درشتی که تنها مال او نبودند. قبلاً مدام می شنید: خیلی شبیه هم هستید. حالا اصلا برایش مهم نبود. حتی فکرش را هم نمیکرد. پس نگاهش را از چهره اش، از چهره شان، گرفت و به هر دو بی توجهی کرد. ولی وقتی تلاش میکنی، چنین کاری سخت می شود.

نگاهش را چرخاند و در عوض به ماشینهای مسیر کناری و زیری خیره شد. یک جای کار می لنگید؛ از اینجا، کنار پنجره، ماشینها زیادی کوچک به نظر می رسیدند، ولی رد احساس بزرگی نمیکرد. یک سدان آبی جلو آمد و او با چشمانش کمکش کرد و راندش. برو، رفیق. از این قوطی فلزی نه‌ونیم متری جلو بزن در بزرگراه حرکت کن پس. اگر فکرش را بکنید، عجیب می شود؛ باید بگوییم در بزرگراه حرکت کن پیش.

«رد؟» صدایی آمد و رشتۀ افکارش پاره شد. مدی در آن فضای کم نور نگاهش می کرد. دور چشمان قهوه ای اش چین افتاده بود. لگدی به ساق پای رد زد. «یادت رفت داریم بازی میکنیم؟»