پرنده به پرنده

سی سال پیش برادر بزرگترم، که آن وقت‌ها ده سالش بود، در تلاش بود که مطلبی درباره پرنده‌ها بنویسد و برای این کار سه ماه هم وقت داشت. سه ماه گذشته بود و حالا دیگر موعد تحویل کار، که فردای آن روز بود، فرارسیده بود. ما برای گذراندن تعطیلات در کلبه خانوادگیمان در بوليناس بودیم، و برادرم پشت میز آشپزخانه نشسته بود. دور تا دورش پر بود از کاغذ کلاسور، مدادها و کتاب‌هایی درباره پرندگان که لایشان هم باز نشده بود. در چنین وضعی، در حالی که بزرگی وظیفه پیش رو باعث شده بود خشکش بزند، میدیدی که هر لحظه ممکن است اشکش سرازیر شود. بعد پدرم آمد و کنارش نشست، دستش را دور شانه برادرم انداخت و گفت، “رفيق، پرنده به پرنده دانه به دانه، یک به یک. هر بار فقط درباره یک پرنده بنویس و تمام.