وقتی اثر هنری بودم

وقتی اثری هنری بودم در سال ۲۰۰۳ منتشر شد، رمانی با تلفيق مکاتب کلاسیک و مدرن و شخصیت هایی که نامهای اساطیری و معاصر دارند. اشمیت در این رمان نشان می دهد که چگونه اندیشه به سان زندگی و طبیعت از درون به برون می رود، پیش از آنکه از برون به ادرون آید. و اندیشیدن در خط آغاز می شود و از تهی به پری می رسدو می تواند بار دیگر در تهی فرو افتد. اشمیت معترض به هنرمندان معاصری است که با فرصت طلبی، بیشتر به تجارت آثار خود می پردازند و ارزشی برای هنر و مخاطبان خود قائل نیستند. او با لحن نیشخند آمیزی نگاه دیگران را بررسی می کند که، بدون توجه به محتوای یک اثر، پیوسته اجسامی بدون روح را برای کلکسیون های خود جمع آوری می کنند. داستان با ماجرای جوانی بیست ساله (تازیو) آغاز می شود که، در آستانه ی خود کشی، بر لبهی صخره ای ایستاده و قصد دارد خود را به پایین پرتاب کند، اما ناگهان صدایی می شود که از او بیست و چهار ساعت فرصت می خواهد.