والایش (بیدارباش 1)

هفتم اکتبر ۲۰۷۶، شش روز بعد از انتشار بیدار باش

كريس ناامیدانه در جنگل مُرده می‌دوید. ابرهای انبوه و سیاه شناور چهره خورشید را پوشانده و سایه ای نفوذناپذیر بر جنگل انداخته بودند. به دشواری شاخه های گره خورده و بدون برگ درختان اطرافش را میدید.

ضربان قلبش سرعت گرفت. تصور آنچه در تعقیبش بود هراس به جانش انداخت؛ تصاویر مردم مرده و آدمهای در حال مرگ در ذهنش حک شده بود. ترس به پاهایش فشار آورد تا سریع تر بدود. سنگین و بریده بریده نفس میکشید و پاهایش را دیوانه وار به زمین می‌کوبید. پاکشان پیش می رفت وزره سنگینی که به تن داشت انرژی اش را به سرعت تخلیه میکرد.

کریس جیغ ها را از پشت سر شنید، اما سر برنگرداند. می دانست این صدای افراد خودش است که از ارتش اصلی جدا شده‌اند؛ با این حال بخشی از وجودش شکرگزار بود که صاحبِ صدای جیغ چند ثانیه ارزشمند برایش خریده است.

نفس زنان گفت: «وای خدا، خواهش میکنم نذار من رو بگیرن.»

شاخه های کم ارتفاع به لباسها و زرهش گیر و سرعتش را کم کردند. پایش به کنده درختی که روی زمین افتاده بود گرفت، سکندری خورد و گرومبی زمین…