میعاد با راما (راما 1)

میعاد با راما مجموعه راما جلد اول

درباره نویسنده آرتور سی کلارک:

آرتور سی کلارک (Arthur C. Clarke) نویسنده کتاب میعاد با راما، با نام کامل سر آرتور چارلز کلارک، زاده‌ی ۱۶ دسامبر ۱۹۱۷ و درگذشته‌ی ۱۹ مارس ۲۰۰۸، نویسنده، مخترع و دانشمند انگلیسی بود. کلارک در شهر ساحلی کوچکی به نام مینهد در غرب انگلیس به دنیا آمد. او به تحصیل در رشته ی فیزیک و ریاضیات در دانشگاه کینگز لندن پرداخت و مدال درجه یک فیزیک و ریاضیات را دریافت کرد. کلارک سپس به ریاست مجمع بین سیارات بریتانیا منصوب شد و به عضویت آکادمی اخترشناسان و مجمع اخترشناسان سلطنتی و بسیاری از سازمان های علمی دیگر درآمد.

ایده‌ی ماهواره‌های مخابراتی، نخستین بار توسط کلارک مطرح شد. او علاوه بر کتاب‌های داستانی علمی تخیلی، تعدادی آثار علمی نیز داشت. کلارک همچنین سه جایزه معتبر «هوگو»، «نبیولا» و «جان کمپبل» را از آن خود نمود. او هفتمین نفری بود که جایزه‌ی استاد بزرگ را که انجمن نویسندگان علمی تخیلی آمریکا به پاس یک عمر فعالیت موفقیت آمیز در زمینه‌ی داستان نویسی علمی تخیلی اعطا می‌کرد، در سال ۱۹۸۶ به دست آورد.

درباره کتاب میعاد با راما:

کتاب میعاد با راما، داستان برخورد اجرام سماوی به زمین و تکاپوی بشر برای ایجاد یک سپر حفاظتی در برابر این فاجعه است. کتاب، در واقع، هشداری است به بشر که زمین ما تنها در معرض خطر سلاح‌های مرگ‌بار ساختۀ دست بشر نیست، بلکه در معرض بمب‌های فضایی نیز هست. میعاد با راما با داستان‌های واقعی برخورد شهاب سنگ‌های عظیم به زمین در قرن بیستم میلادی آغاز می‌شود و سپس به بعُد ناشناخته و رمز و راز چنین رویدادهایی می‌پردازد. انسان برای رویارویی با بمباران فضایی رهسپار فضا می‌شود امّا با حیات و تمدّنی شگفت‌انگیز و خارق‌العاده روبرو می‌شود که در فراسوی منظومۀ شمسی است و ساختۀ دست نیروهای به مراتب هوشمندتر از انسان است. میعاد با راما به آدمی می‌آموزد که تا زمانی که انسان گرفتار مادّه و لخَتی آن است و دربند جاذبه و اسیر تنازع بقاست، فقط سایه‌هایی از حقیقت را می‌بیند.

قسمتی از کتاب میعاد با راما:

بی‌شک دیر یا زود این امر در مقطعی رخ می‌داد. در ۳۰ ژوئن ۱۹۰۸، اگر شهاب سنگ فقط با فاصله‌ی زمانی سه ساعت یا فاصله‌ی مکانی چهار هزار کیلومتر آن طرف تر برخورد میکرد، مسکو با خاک یکسان می‌شد. این اختلاف، چنان نسبت به مقیاس بزرگ جهان هستی اندک بود که تقریباً به چشم نمی‌آمد. بار دیگر در ۱۲ فوریه ۱۹۴۷، دومین شهاب سنگ بزرگ قرن بیستم، با قدرت انفجاری معادل بمب های اورانیومی که به تازگی اختراع شده بودند در فاصله ی کمتر از چهارصد کیلومتری ولادی وستوک به زمین برخورد کرد و یک شهر دیگر روسیه قسر در رفت.

در آن دوران بشر توانایی محافظت از خود را در برابر آخرین گلوله‌های تصادفی این بمباران کیهانی که روزگاری بر چهره ی کره ماه نیز خط وخش…