معجزه در باد و باران

جان‌آ پدایک: «جذبه این اثر و تصویرپردازی‌اش چنان خیره کننده است که خواننده هرکلام نویسنده را بی‌کم‌وکاست باور می‌دارد.»

فرهاد غبرائی: «در اینجا، جزایر آنتیل با رنگ‌ها و دردهای آشنا و ناآشنایش برای نخستین‌بار به قلم زن نویسنده‌ای جان می‌گیرد که خود از نزدیک با درد و رنج مردم رنجدیده‌اش آشناست.»

دل آدمی همیشه با وطنش پیوند دارد وقتی وطن کوچک است دل کوچک و وقتی بزرگ است دل هم بزرگ است. من بی‌آنکه بخواهم وانمود کنم که دل بزرگی دارم هرگز از خردی وطنم رنجی نداشته‌ام. اگر قدرتش را داشتم همینجا در «گوادلوپ» دوباره به دنیا می‌آمدم، رنج می‌بردم و می‌مردم. اما چنین قدرتی نیست اجداد من در این جزیره خشن و پر از گردباد و پشه همه برده بودند اما من به دنیا نیامده ام تا تمامی غم‌های دنیا را سبک سنگین کنم. ترجیح می‌دهم در میان باغچه‌ام بایستم و به رؤیاهای دور و دراز فرو روم، همان کاری که همۀ پیران هم سن و سال من می‌کنند تا اینکه مرگ مرا با تمامی شادی‌هایم به خواب ابدی فروبرد…

در کودکی مادرم ویکتوار همیشه از مادربزرگم توسین برایم می‌گفت به کمک حافظهٔ روشنش با شور و حرارت و احترام از او یاد می‌کرد، توسین زنی بود که دستت را می‌گرفت تا در برابر زندگی سر خم نکنی و نادرند کسانی که از چنین موهبتی برخوردار باشند. مادرم چنان به او احترام میگذاشت که من مادربزرگم را مانند شخصیتی اسطوره‌ای…