مردی که همه چیز را می‌دید

قسمتی از کتاب مردی که همه چیز را می‌دید:

فکرم درگیر حرف جنیفر مورو بود که گفته بود هرگز نباید در وصف زیبایی‌اش چیزی بگویم، نه به خودش و نه به دیگری. پرسیدم چرا زورم می‌کند زبان به دهان بگیرم. گفت چون تو فقط بلدی با کلمه‌های کهنه از من حرف بزنی پا که می‌گذاشتم روی خط کشی سیاه و سفید عابر پیاده خطی که قاعدتاً همه‌ی وسیله‌های نقلیه باید نرسیده به آن توقف کنند و به عابران پیاده اجازه‌ی عبور بدهند فکرم درگیر این موضوع بود. اما خودرویی که از دور به طرفم می‌آمد قبل از خط عابر توقف نکرد ناچار شدم بپرم عقب البته با کمک دست‌هایم خودم را نگه داشتم و همین شد که با باسن آمدم پایین. خودرو توقف کرد و مرد پشت فرمان شیشه را داد شصت سال را رد کرده بود موی نقره‌ای چشم سیاه لب نازک پرسید حالم خوب است و پاسخ که ندادم پیاده شد و گفت:

معذرت میخواهم، شما که آمدید روی خط عابر من هم سرعتم را کم کردم. آماده بودم بایستم که نظرتان عوض شد و برگشتید عقب طرف لبه‌ی جدول.

گوشه‌ی جفت پلک‌هایش می‌پرید.

بعدش هم که ناغافل تلوتلوخوران برگشتید روی خط کشی.

لبخند زدم، تاریخ را با دقت بازآفرینی کرده بود، آن هم آشکارا به نفع خودش دزدکی نگاهی به ماشینش انداخت که مبادا خسارت دیده باشد. آینه بغلش خرد شده بود. لب‌های نازک از هم باز شدند و مرد آه جانکاهی از سینه برکشید و زیر لب چیزی گفت درباره‌ی این که آینه را به تولید کننده‌ای در میلان سفارش داده بوده. شب قبل تا صبح بیدار بودم و درباره‌ی روان شناسی مردان دیکتاتور می‌نوشتم با استالین شروع کرده بودم که سر میز شام به قصد خوش وبش تکه‌های نان را با نوک انگشت پرت می‌کرد سمت زن‌ها یادداشت‌هایم که…