مردی که می‌خواست پرتره نیستی را بکشد

مردی که می‌خواست پرتره نیستی را بکشد

درباره نویسنده هاروکی موراکامی:

هاروکی موراکامی (Haruki Murakami) نویسنده کتاب مردی که می‌خواست پرتره نیستی را بکشد، در ۱۲ ژانویه ۱۹۴۹ در کیوتو ژاپن به دنیا آمد. در سال ۱۹۶۸ به دانشگاه هنرهای نمایشی واسدا رفت. در سال ۱۹۷۱ با همسرش یوکو ازدواج کرد و به گفته‌ی خودش در آوریل سال ۱۹۷۸ در هنگام تماشای یک مسابقه ی بیسبال، ایده‌ی اولین کتاب‌اش، به آواز باد گوش بسپار به ذهنش رسید. در سال ۱۹۷۹ این رمان منتشر شد و در همان سال جایزه‌ی نویسنده‌ی جدید گونزو را دریافت کرد. در سال ۱۹۸۰ رمان پینبال (اولین قسمت از سه گانه‌ی موش صحرایی) را منتشر کرد. در سال ۱۹۸۱ بار جازش را فروخت و نویسندگی را پیشه‌ی حرفه‌ای خود کرد.

درباره کتاب مردی که می‌خواست پرتره نیستی را بکشد:

در کتاب مردی که می‌خواست پرتره نیستی را بکشد، یک نقاش پرتره سی و اندی ساله در توکیو توسط همسرش رها می‌شود و راهش را به خانه ییلاقی یک هنرمند مشهور، به نام توموهیکو آمادا می‌یابد. وقتی او یک نقاشی قبلا دیده نشده را در اتاق زیر شیروانی کشف می‌کند، ناخواسته مجموعه‌ای از شرایط اسرارآمیز به وجود می‌آید. او باید برای پایان این شرایط به سفری برود، که شامل زنگی مرموز، تجسمی نیم متری از یک ایده، یک تاجر زیرک است که در دره زندگی می‌کند، یک دختر سیزده ساله نابغه، یک قاتل نازی در جنگ جهانی دوم در وین، گودالی در جنگل پشت خانه این هنرمند، و یک ارواحی که توسط استعاره های دوگانه تسخیر شده اند.

مردی که می‌خواست پرتره نیستی را بکشد، سفری همراه با عشق و تنهایی، جنگ و هنر – و همچنین ادای احترام به گسبی بزرگ – است. این اثر کاری خیره کننده از تخیل یکی از بزرگترین نویسندگان ما، هاروکی موراکامی، است.

قسمتی از کتاب مردی که می‌خواست پرتره نیستی را بکشد:

»سپس خندید. شاید هم نه؛ ولی به نظر من که این‌طور رسید. خندیدنش به صدای باد می‌مانْد که از اعماق گودالی مخوف به گوش می‌رسد! کلاهی که نیمی از چهره‌اش را پوشانده بود، از سر برداشت. جای چهره‌اش، هیچ ‌چیزی دیده نمی‌شد، فقط گردباد کوچکی از مه بود! بلند شدم و به سمت کارگاهم رفتم و از آن‌جا یک دفترچهٔ اسکیس و یک مداد نرم آوردم. دوباره روی کاناپه نشستم و آمادهٔ کشیدن پرترهٔ مرد بی‌چهره شدم؛ اما نمی‌دانستم از کجا یا اصلاً چطور شروع کنم! در چهره‌اش چیزی بجز پوچی پیدا نبود. چطور می‌توان به چیزی که وجود ندارد، فرم بخشید؟«