محفل فلسفی يكشنبه‌ها

محفل فلسفی يكشنبه‌ها

الکساندر مک کال اسمیت، زاده‌ی 24 آگوست 1948، استاد دانشگاه و نویسنده ی انگلیسی است.اسمیت در یکی از مستعمرات بریتانیا، زیمباوه ی کنونی، به دنیا آمد و آخرین فرزند خانواده بود. او در سن 17سالگی برای تحصیل رشته ی حقوق در دانشگاه ادینبورگ به اسکاتلند نقل مکان کرد. اسمیت در همین رشته و دانشگاه تا مقطع دکتری پیش رفت و خیلی زود به تدریس پرداخت. او در همین زمان در مسابقه ای ادبی شرکت کرد و یک کتاب کودک و یک رمان برای بزرگسالان نوشت. همین مسابقه، نقطه ی شروع دوران نویسندگی اسمیت بود. الکساندر مک کال اسمیت به همراه همسر و دو دخترش در شهر ادینبورگ زندگی می کند.این نویسنده، علاوه بر کتاب‌های جذاب و مفرح متعددی که برای کودکان و نوجوانان نوشته است، چند سری کتاب منتشر کرده که محبوب‌ترین و معروف‌ترینشان دو مجموعه است که مایه‌های کارآگاهی-معمایی دارند و نویسنده‌شان با آن‌ها به شهرت جهانی رسیده است: یکی مجموعه دفتر کارآگاهی شماره یک بانوان و دیگری مجموعه‌ ایزابل دلهاوزی.
این سری رمان‌ها مایه‌های قویِ فلسفه‌ اخلاق دارند و شخصیت اصلی‌شان، زنی فیلسوف به نام ایزابل دلهاوزی، ویراستار یک مجله‌ اخلاقیات کاربردی است و به نوعی یک خانم مارپل جوان، مدرن، مرفه و روشنفکر است که به هنر و ادبیات علاقه‌مند است.
قسمتی از کتاب محفل فلسفی یکشنبه‌ها:
ایزابل آرام پرسید: «چه اتفاقی افتاده؟ به نظر شما چه اتفاقی افتاده؟»
هِن شانه بالا انداخت و گفت: «سقوط کرده. تنها اتفاقی که می‌تونسته بیفته همینه. از اون حادثه‌های فجیع. به یه دلیلی، داشته بالا سرش رو نگاه می‌کرده که افتاده. مگه احتمال دیگه‌ای هم می‌شه داد؟»
ایزابل گفت: «ممکنه از زندگیش راضی نبوده باشه؟» نظرش را با احتیاط بیان کرد، چون ممکن بود با واکنش تندی روبه‌رو شود ولی این طور نشد.
-منظورتون خودکشیه؟
-بله، خودکشی.
هِن سر تکان داد و گفت: «امکان نداره. وگرنه من می‌فهمیدم. حتماً می‌فهمیدم. از زندگیش ناراضی نبود.»
ایزابل در جمله‌ هن دقیق شد: وگرنه من می‌فهمیدم. چرا باید می‌فهمیده؟ دلیلش روشن بود: چون با او زندگی کرده. آدم روحیات کسانی را که با آن‌ها در یک خانه زندگی می‌کند درمی‌یابد.
-خب، پس نشونه‌ای از نارضایتی توش نبود؟
-نه، هیچی.
هن مکث کرد و بعد ادامه داد: «این جور آدمی نبود. خودکشی یه جور جا زدنه. اون… اون آدمی بود که می‌تونستی روش حساب کنی. آدم قابل اعتمادی بود. با وجدان بود. متوجه منظورم که هستین؟»
هِن حرف می‌زد و ایزابل نگاهش می‌کرد؛ لغت وجدان دیگر زیاد به گوش آدم نمی‌رسید، که واقعاً عجیب و نگران‌کننده بود. حتماً به ناپدید شدن گناه از زندگی مردم مربوط می‌شد، که از یک نظر چیز بدی هم نبود، چون گناه بود که بی‌جهت کوهی از نارضایتی و ناخشنودی به بار آورده بود.