قلبم را در دشت لیلی به خاک بسپار

… و آب سرد تمام حفره‌‏های زیرزمین ساختمان صورتی را فرا گرفته بود. آبی سرد که اگر جریان نداشت به پلک بر هم زدنی یخ می‌‏بست. لحظه به لحظه بر ارتفاع آب افزوده می‌‏شد. سوراخ سنبه‌یی نمانده بود که آب نگرفته باشد. همین‌که سربازان ژنرال دوستم زیرزمین را به فشار آب بسته بودند، نعره‌ی مسلسل‌ها خاموش شده بود.

تک و توک، هر از گاهی نفیر گلوله‌یی شنیده می‌‏شد و بانگ بریده‌‏ی سربازی. آب همه‌ی روزنه‌های زیرزمین را کور کرده بود. هوایی برای نفس کشیدن نمانده بود. آنچه مانده بود به بوی سوختن گوشت آدمیزاد و گازوییل و قیر و باروت و جسدهای برآماسیده و خون و مدفوع و ادرار آمیخته بود. روز قبل ایادی ژنرال پس از شلیک چند آرپی‏جی و پرتاب پی‏در‏پی نارنجک، بشکه‌ی‏ قیر و گازوییل به حیاط قلعه ریخته بودند و از سوراخ‏ هواکش‏ها، ده‌ها سطل نفت و بنزین روانه‌ی زیرزمین کرده بودند.

دسته‌یی از اسیران به‌خصوص زخمی‌‏هایی که دست‏کم یک پای خود را از دست داده و قادر به فرار نبودند، آغشته‌ی نفت و قیر و بنزین شده بودند و با نخستین جرقه‌‏های آتش، سوخته و جزغاله شده بودند. چند نفر از سوخته‌‏ها ، هنوز زنده بودند و زوزه می‌کشیدند که آب سرد تمام زیرزمین را فرا گرفت. روز هفتم مقاومت بود که زیرزمین به آب بسته شد. در تمام این هفت روز، جسدهای تکه‌پاره شده‌‏ی بیش از دویست جنگجوی طالبان روی هم، تل‏انبار شده بود و بوگرفته بود و ورم کرده بود. دست و پا و کله‌ی لهیده‌ی آدمیزاد بود که تمام کف زیرزمین را انباشته بود و با گند ادرار و مدفوع و استفراغ و خونابه‌ی به قیر و گازوییل آمیخته‌ی اسیران مقتول به سطح آب آمده بود…