قصر به قصر
درباره نویسنده لویی فردینان سلین:
لویی فردینان سلین نویسنده کتاب قصر به قصر، با نام اصلی لویی-فردینان دتوش (زادهٔ ۲۷ مه ۱۸۹۴ در کوربوآ، حومهٔ پاریس – درگذشته ۱ ژوئیه ۱۹۶۱ در مودون) با نام مستعار «سلین»، نویسندهٔ فرانسوی است. پدرش کارمند بیمه بود. خود او پزشکی خواند و تا آخر عمر پزشک ماند. او در ۱۹۳۲ اولین رمانش «سفر به انتهای شب» را منتشر کرد و بسیار مورد تحسین جامعهٔ ادبی قرار گرفت. اما قرار نبود سلین همچنان مورد ستایش باقی بماند. همهٔ این ستایش‌ها پیش از این بود که کسی نوشته‌های او را بخواند؛ نوشته‌هایی که ضد یهود بودن او را نشان می‌داد و احتمال اینکه او طرف آلمان‌هاست. بعد از افشای این نوشته‌ها او خائن شناخته شد و در همین موقع بود که فرانسه را ترک کرد و ابتدا به آلمان و بعد هم به دانمارک رفت؛ و نوشته و کتاب‌هایش از فرانسه جمع شد.
سلین یک سال را در زندان کپنهاگ گذراند و بعد ار آزادی نیز به عنوان ننگ ملی شناخته شده و تبعید شد. بعد از آن در پاریس به اتهام قیام علیه حکومت به صورت غیابی و بدون اجازه اینکه حق دفاع داشته باشد و حتی بدون حضور وکیل محاکمه و راهی زندان شد. بعد از اتمام دورهٔ محکومیتش در سال ۱۹۵۱ به فرانسه بازگشت؛ و از تمام مردم فرانسه عذر خواست؛ و ارزش بقیهٔ آثار او، «مرگ قسطی»، «جنگ»، «شمال»، «افسانه‌های پریان برای زمانی دیگر» و بسیاری شاهکارهای دیگر در زمان خود او نادیده گرفته شد. اگرچه در حقیقت او قربانی مناسبات سیاسی شده بود. وی سرانجام در اول ژوئیه ۱۹۶۱ در منطقه‌ای دور افتاده در فرانسه بدرود حیات گفت.د.
درباره کتاب قصر به قصر:
داستان رمان قصر به قصر در آلمان و در اواخر جنگ جهانی دوم می‌گذرد. نیروهای متفقین کنترل نسبی اوضاع را در دست گرفته‌اند و اعضای دولت ویشی فرانسه، در قصری با راه‌های مخفی و مخفیگاه‌های زیرزمینی فراوان از انظار پنهان شده‌اند. حدود هزار و چهارصد نفر از مقامات دولتی و همسران، خدمتکاران و محافظان آن‌ها به همراه خود سلین، همسرش، گربه‌ی خانگی این زوج و یکی از دوستان او در این قصر حضور دارند و تلاش می‌کنند تا با وجود تهدیدهایی مرگ بار از زمین و آسمان، از این شرایط باورنکردنی و بسیار سخت، جان سالم به در ببرند.
«قصر به قصر» مانند رمان‌های سفر به انتهای شب و مرگ قسطی روایت زندگی خود سلین است. در رمان سفر به انتهای شب، سلین راوی جوانی خودش بود. در مرگ قسطی روایت‌گر دوران کودکی و نوجوانی و حالا در قصر به قصر راوی دوران کهولت و پیری خودش است.
سلين را در روزهاي آخر عمر داريم كه پزشكي فقير هست كه از بيمارانش پول نمي‌گيره و در حقيقت بيماراني فقيرتر از خودش داره. سليني كه دچار مريضي و تب و هذيان مي‌شه و خاطرات قديم را پراكنده به ياد مي‌ياره. خاطراتي كه عمدتا برمي‌گرده به زماني كه آلمان دو سوم خاك فرانسه را اشغال كرد و دولت موقتي اونجا تشكيل داد، دولتي توي قصر زيگمارينن و سلين دكتر اونها شد. از قصر مي‌گه و اون دوران از بدبختي‌ها فلاكت‌ها مصيبت‌ها انسان‌هاي دوره‌ي جنگ و …
قسمتی از کتاب قصر به قصر:
راستش را بخواهید، همین طوری بین خودمان، آخر کارم دارد از شروعش هم بدتر می‌شود… گو اینکه شروعش هم همچو تعریفی نداشت… باز می‌گویم، در «کوربه و و آه دنیا آمدم، استانی «یمن»… تا حال هزار بار این را گفته‌م… بعد از کلی رفتن‌ها و برگشتن‌ها دارم واقعا به بدترین صورت به ته خط می‌رسم… ممکن است بگویید مسأله‌ست است… خب البته!… سن هم هست!…. در شصت و سه سالگی و خرده‌ای، بینهایت مشکل است که آدم بتواند دوباره برای خودش موقعیتی جور کند…
دوباره مشتری‌هایی جمع کند… از این ور آنور!… داشت یادم می‌رفت!… پزشکم من… در حرفه پزشکی، بین خودمان باشد، بی رودرواسی، مشتری به هم زدن فقط کار علم و وجدان نیست… قبل از هر چیز، بالاتر از هر چیز، کار جاذبه شخصی ست… جاذبه شخصی بعد از شصت سالگی؟… می‌شود کار آدمک خیاط خانه را کرد، یا کاسه کوزه توی موزه… شاید!… به درد بعضی‌هایی خورد که دنبال چیزهای غیر عادی‌اند، دنبال معما!.. اما برای خانم‌ها ؟… آدم پیر هر چقدر هم که به سرو وضعش برسد، عطر بزند، رنگ و جلا بزند به خودش؟ … تازه می‌شود مترسک! مشتری غیر مشتری، دکتر غیر دکتر، مایه چندش است …
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.