فیلسوفی در تعمیرگاه

فیلسوفی در تعمیرگاه

درباره نویسنده متیو بی کرافورد:

متیو بی کرافورد (Matthew Crawford) نویسنده کتاب فیلسوفی در تعمیرگاه، فیلسوف و مکانیک است؛ در دانشگاه شیکاگو فلسفۀ سیاسی خوانده و اکنون در دانشگاه ویرجینیا مشغول تدریس و پژوهش است. کرافورد برای نشریۀ نیوآتلانتیس مطلب می‌نویسد و تعمیرگاهی نیز برای موتورهای فرسوده راه انداخته و به عنوان یک تعمیرکار هم فعالیت می‌کند. او تنها دو کتاب منتشر کرده است و با این حال از تحسین‌شده‌ترین نویسندگان آمریکاست. اثر دیگر او با عنوان جهان فراسوی ذهن شما: دربارۀ فردشدن در عصر حواس‌پرتی در سال ۲۰۱۵ منتشر شده است.

درباره کتاب فیلسوفی در تعمیرگاه:

ما پشتِ میزنشین‌ها هر روز صبح سر کارمان می‌رویم و روی همان صندلی همیشگی می‌نشینیم و به مانیتور و در و دیوار اتاق‌مان چشم می‌دوزیم. همه چیز یکنواخت است: رایانه‌مان، کاغذهایمان، و پنجره‌ای که به دیوار ساختمان روبه‌رو باز می‌شود. گاهی احساس می‌کنیم جز این صحنه تکراری رابطه‌ای با دنیای واقعی نداریم؛ ما همان کسانی هستیم که از دبیرستان به دانشگاه و سپس به این اتاقک و میز و صندلی هدایت شده‌ایم. تا اینجا تفاوتی با نویسنده این کتاب و اغلب کارمندان اداری یا دانشگاهیِ دیگر نداریم. اما متیو کرافورد استاد فلسفه‌ای است که بعد از کار اداری روزمره‌اش پا به دنیای تازه‌ای می‌گذارد؛ به تعمیرگاه موتورسیکلت خودش پناه می‌برد و مشغول تعمیر موتورهای فرسوده می‌شود. او در این کتاب از تجربه‌ی فلسفی‌اش در انجام کارهای یدی حرف می‌زند و ما را به سفری برای کشف کار معنادار و لذت‌بخش می‌برد.

این کتاب برای تمام کسانی که درباره‌ی چرایی بی‌معنا شدن و ناگوار شدن کار در سبک امروزین زندگی بشر پرسش دارند مفید خواهد بود. یکی از مفاهیمی که کرافورد در این کتاب بر روی آن تأکید می‌کند رابطه میان کار معنادار و ارزش اخلاقیِ توجه به دیگران است. از این جهت، خواندن این کتاب، به همه کسانی که به نوعی با مقوله‌ی تربیت سروکار دارند توصیه شده است، از مادرانی که علاقه‌مندند تا در آینده فرزندانی واقع‌بین و متواضع داشته باشند تا معلمانی که به تربیت نسلی اخلاقی می‌اندیشند که بتوانند با کمک یکدیگر مشکلات جامعه خود را سامان بخشند.

کرافورد می‌گوید: آنچه در این کتاب خواهید دید تلاشی است برای ترسیم نقاط مشترک قلمرو مفاهیمی چون «کارِ معنادار» و «اتکا به خود». هر دوِ این مفاهیم به «تکاپویی برای عاملیت فردی» گروه خورده‌اند که من آن را مفهوم مرکزی زندگی مدرن می‌دانم. وقتی ما زندگی خود را از دریچه این تکاپو ببینیم، بر روی تجربیات خاصی تمرکز بیشتری می‌کنیم. چه کارگر باشیم و چه مصرف‌کننده ، در هر دو حال احساس می‌کنیم که در تونلی به پیش می‌رویم که توسط نیروهایی پنهانی، عجیب و بسیار قدرتمند طراحی شده است. ما نگرانیم که هر روز احمق‌تر شویم، و کم‌کم می‌پرسیم که شاید به دست آوردن درک درستی از جهان، از لحاظ عقلانی، وابسته باشد به یافتن راه وچاه آن در معنایی فعال و عینی.

برخی از مردم با آموختن چگونگی کشت سبزیجات در حیاط خانه خود به این مسئله واکنش نشان می‌دهند. حتی گزارش‌هایی وجود دارد از افرادی در نیویورک که روی پشت‌بام‌های آپارتمان خود جوجه پرورش می‌دهند. این نسل از کشاورزان و دامدارانِ نوپدید می‌گویند که رضایت عمیقی از بازیابی ارتباط مستقیم با غذایی که می‌خورند احساس می‌کنند. برخی دیگر این حس را با بافتنی‌ها تجربه می‌کنند، و به پوشیدن لباس‌هایی که خودشان بافته‌اند افتخار می‌کنند. اقتصاد خانگی مادربزرگ‌هایمان ناگهان شیک و مد روز شده است. اکنون این سؤال مطرح است که چرا باید این گونه باشد؟

آیا سرمای روزهای سخت اقتصادی را حس کرده‌ایم و با این کارها می‌خواهیم صرفه جویی کنیم؟ نکته جالب اینجاست که صرفه جویی هم نیازمند درجاتی از «اتکا به خود» است، زیرا مستلزم توانایی در مراقبت از چیزی است که از آن خودمان است. اما به نظر می‌رسد علاقه شدید و امروزی به مقوله‌ی «اتکا به خود» پیش از دوران سخت اقتصادی آغاز شده است.

حقیقت این است که صرفه جویی در چنین موقعیتی نمی‌تواند دلیل اصلی این رفتارها باشد و تنها یک توجیه ضعیف اقتصادی است. علت اصلی چیز دیگری است؛ مسئله اساسی‌تر جنبشی است که به یک نیاز عمیق پاسخ می‌دهد. با این کارها می‌خواهیم احساس کنیم که دنیای‌مان درک‌پذیر است و درنتیجه ما می‌توانیم در برابر آن مسئول باشیم . پس لازم است که منشأ به وجود آمدن وسایل و چیزهای اطرافمان به خانه‌مان نزدیک شوند. بسیاری از مردم برای بازیابی نوعی جهان‌بینیِ متعلق به گذشته تلاش می‌کنند که معیارش از اساس انسانی باشد. آنها تلاش می‌کنند خود را از وابستگی به نیروهای مبهم اقتصاد جهانی برهانند.